ناوشکن کلاس آلن ام. سامنر رده ای از شناورهای جنگی آمریکایی بود که در سال های ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۵ برای نیروی دریایی این کشور ساخته شدند. نیروی دریایی آمریکا ۷۰ کشتی از این کلاس را سفارش داده بود که ۵۸ فروند از آن ها به عنوان ناوشکن و ۱۲ فروند به عنوان ناوشکن مین گذار تکمیل شدند.
... [مشاهده متن کامل]
چهار فروند از ناوشکن های سامنر در جنگ جهانی دوم از دست رفتند و یکی دیگر هم به طرز غیرقابل جبرانی آسیب دید اما بقیه تا اوایل دهه ۱۹۷۰ در این ارتش فعال ماندند و برخی از آن ها در جنگ کره و تعداد کمی در جنگ ویتنام هم شرکت کردند. تهیه آتش پشتیبان برای نیروهای پیاده نظام، پایش و مراقبت سواحل و حفاظت از کشتی های بزرگتر در مقابل حمله احتمالی زیردریایی ها از جمله ماموریت های اصلی این کشتی های جنگی بود
۲۹ فروند از این کشتی ها پس از خروج خدمت به کشورهای تایوان ( ۱۲ کشتی ) ، آرژانتین ( ۴ کشتی ) ، برزیل ( ۵ کشتی ) ، شیلی، کلمبیا، کره جنوبی، ونزوئلا و ایران هر کدام دو کشتی، و ترکیه و یونان هر کدام یک کشتی، فروخته شدند. دو کشتی کلاس سامنر که به ایران فروخته شدند، ناوشکن ببر و ناوشکن پلنگ نام گرفتند و تا اوایل دهه ۱۹۹۰ در نیروی دریایی ارتش ایران فعال بودند.
امروزه هیچ یک از این کشتی ها فعال نیستند اما دو فروند از آن ها همچنان به عنوان موزه نگهداری می شوند که یکی در کارولینای جنوبی و دیگری در تایوان قرار دارند.
ناوشکن های کلاس سامنر ۱۱۴ متر طول داشته و وزن استاندارد آن ها ۲۲۰۰ تن بود. نیروی محرکهٔ این کشتی ها را دو موتور توربین بخار به قدرت ۶۰ هزار اسب بخار تأمین می کرد که حداکثر سرعت آن ها را به ۳۴ گره دریایی ( ۶۳ کیلومتر بر ساعت ) می رساند. این کشتی ها با سوخت کامل قادر بودند مسافت ۱۲ هزار کیلومتری را با سرعت ۱۵ گره دریایی بر ساعت ( ۲۸ کیلومتر ) طی کنند. خدمه هر کشتی هم شامل ۳۳۶ نفر می شد.
سلاح اصلی این ناوشکن ها شش قبضه توپ ۱۲۷ میلی متری ( ۵ اینچی ) بود که با ۱۲ توپ ضدهوایی تک لول ۴۰ م م بوفورس و ۱۱ توپ تک لول ۲۰ م م همراهی می شد. ۱۰ اژدرانداز ۵۳۳ م م و شش شلیک گر خرج های عمقی ضدزیردریایی هم از سلاح های دیگر این کشتی جنگی بودند. برخی از ناوشکن هایی که در اوایل دهه ۱۹۷۰ به کشورهای دیگر فروخته به سیستم های موشکی ضد کشتی و سطح به هوا مثل ریم - ۶۶ استاندارد نیز مجهز شدند.
... [مشاهده متن کامل]
چهار فروند از ناوشکن های سامنر در جنگ جهانی دوم از دست رفتند و یکی دیگر هم به طرز غیرقابل جبرانی آسیب دید اما بقیه تا اوایل دهه ۱۹۷۰ در این ارتش فعال ماندند و برخی از آن ها در جنگ کره و تعداد کمی در جنگ ویتنام هم شرکت کردند. تهیه آتش پشتیبان برای نیروهای پیاده نظام، پایش و مراقبت سواحل و حفاظت از کشتی های بزرگتر در مقابل حمله احتمالی زیردریایی ها از جمله ماموریت های اصلی این کشتی های جنگی بود
۲۹ فروند از این کشتی ها پس از خروج خدمت به کشورهای تایوان ( ۱۲ کشتی ) ، آرژانتین ( ۴ کشتی ) ، برزیل ( ۵ کشتی ) ، شیلی، کلمبیا، کره جنوبی، ونزوئلا و ایران هر کدام دو کشتی، و ترکیه و یونان هر کدام یک کشتی، فروخته شدند. دو کشتی کلاس سامنر که به ایران فروخته شدند، ناوشکن ببر و ناوشکن پلنگ نام گرفتند و تا اوایل دهه ۱۹۹۰ در نیروی دریایی ارتش ایران فعال بودند.
امروزه هیچ یک از این کشتی ها فعال نیستند اما دو فروند از آن ها همچنان به عنوان موزه نگهداری می شوند که یکی در کارولینای جنوبی و دیگری در تایوان قرار دارند.
ناوشکن های کلاس سامنر ۱۱۴ متر طول داشته و وزن استاندارد آن ها ۲۲۰۰ تن بود. نیروی محرکهٔ این کشتی ها را دو موتور توربین بخار به قدرت ۶۰ هزار اسب بخار تأمین می کرد که حداکثر سرعت آن ها را به ۳۴ گره دریایی ( ۶۳ کیلومتر بر ساعت ) می رساند. این کشتی ها با سوخت کامل قادر بودند مسافت ۱۲ هزار کیلومتری را با سرعت ۱۵ گره دریایی بر ساعت ( ۲۸ کیلومتر ) طی کنند. خدمه هر کشتی هم شامل ۳۳۶ نفر می شد.
سلاح اصلی این ناوشکن ها شش قبضه توپ ۱۲۷ میلی متری ( ۵ اینچی ) بود که با ۱۲ توپ ضدهوایی تک لول ۴۰ م م بوفورس و ۱۱ توپ تک لول ۲۰ م م همراهی می شد. ۱۰ اژدرانداز ۵۳۳ م م و شش شلیک گر خرج های عمقی ضدزیردریایی هم از سلاح های دیگر این کشتی جنگی بودند. برخی از ناوشکن هایی که در اوایل دهه ۱۹۷۰ به کشورهای دیگر فروخته به سیستم های موشکی ضد کشتی و سطح به هوا مثل ریم - ۶۶ استاندارد نیز مجهز شدند.
