ناوشکن ببر یک کشتی جنگی از کلاس ناوشکنهای آمریکایی کلاس سامنر با نام اصلی یواس اس زیلارز ( دی دی - ۷۷۷ ) ( به انگلیسی: USS Zellars ( DD - 777 ) ) بود که در سال ۱۹۴۴ ساخته و به خدمت نیروی دریایی آمریکا درآمد.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۷۱ این کشتی همراه با یک ناوشکن دیگر از کلاس سامنر به ایران فروخته شدند و در ایران ناوشکن ببر و ناوشکن پلنگ نام گرفتند. این دو کشتی جنگی تا اواسط دهه ۱۹۹۰ در نیروی دریایی ارتش ایران فعال بودند و یکی از طولانی ترین دوره های فعالیت را در میان کشتی های جنگی داشتند.
در مجموع ۵۸ ناوشکن از کلاس سامنر در سال های ۱۹۴۳ تا ۴۵ برای نیروی دریایی ایالات متحده ساخته شدند که ۲۹ فروند از آن ها پس از خروج خدمت در سال های پایانی دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ به کشورهای تایوان ( ۱۲ کشتی ) ، آرژانتین ( ۴ کشتی ) ، برزیل ( ۵ کشتی ) ، شیلی، کلمبیا، کره جنوبی، ونزوئلا و ایران هر کدام دو کشتی، و ترکیه و یونان هر کدام یک کشتی، فروخته شدند.
ناوشکن ببر ۱۱۴ متر طول داشت و وزن استاندارد آن ۲۲۰۰ تن بود. نیروی محرکهٔ این کشتی را دو موتور توربین بخار به قدرت ۶۰ هزار اسب بخار تأمین می کردند که حداکثر سرعت آن را به ۳۴ گره دریایی ( ۶۳ کیلومتر بر ساعت ) می رساند. این کشتی با سوخت کامل قادر بود مسافت ۱۲ هزار کیلومتری را با سرعت ۱۵ گره دریایی بر ساعت ( ۲۸ کیلومتر ) طی کند. خدمه کشتی شامل ۳۳۶ نفر می شدند.
سلاح اصلی این ناوشکن شش قبضه توپ ۱۲۷ میلی متری ( ۵ اینچی ) بود که با ۱۲ توپ ضدهوایی تک لول ۴۰ م م بوفورس، ۱۱ توپ تک لول ۲۰ م م حمایت می شد. ۱۰ اژدرانداز ۵۳۳ م م و شش شلیک گر خرج های عمقی ضدزیردریایی هم از سلاح های دیگر این کشتی جنگی بودند.
این ناوشکن در جنگ جهانی دوم در جبهه اقیانوس آرام با نیروهای ژاپنی جنگید و در جنگ کره در اوایل دهه ۱۹۵۰ هم حضور فعالی داشت. این کشتی ۹ ماه در منطقه جنگی کره فعال بود و وظایف اصلی او در این جنگ شامل تهیه آتش پشتیبان برای نیروهای سازمان ملل، پایش و مراقبت سواحل و حفاظت از کشتی های بزرگتر آمریکایی در مقابل حمله احتمالی زیردریایی های دشمن ( که البته هیچگاه اتفاق نیفتاد ) می شد.
پس از جنگ کره فعالیت ها و تمرینات این کشتی بر روی افزایش قابلیت های ضدزیردریایی متمرکز شد و در سال ۱۹۶۰ یک برنامه بازسازی با تأکید بر افزایش قابلیت های ضدزیردریایی بر روی آن انجام شد.
پس از فروش ناوشکن ببر به ایران پرتابگرهای موشک ضدهوایی میان برد ریم - ۶۶ استاندارد با قابلیت دوگانه ضدکشتی هم به این کشتی افزوده شدند و کشتی به سکوی پرواز بالگرد هم مجهز شد. ناوشکن ببر همراه با هم کلاسیش پلنگ در نیروی دریایی ایران نقش مؤثری در جنگ ظفار ایفا کردند. این ناوشکن ها در این جنگ که علیه شورشیان مائوئیست عمانی درگرفته بود، به تأمین آتش حمایتی برای پیاده نظام ایران پرداختند. در جنگ ایران و عراق هم نقش این دو کشتی با توجه به قدیمی بودن بیشتر به اسکورت نفتکش ها و ماموریت های گشت زنی محدود می شد. یکی از دلایل خرید این ناوشکن ها هم تربیت کادر لازم برای ناوشکن موشک انداز مدرن کلاس اسپروانس بود. چهار ناوشکن از این کلاس که جدیدترین کلاس ناوشکن های آمریکایی بودند در سال ۱۹۷۴ سفارش شده و قرار بود با نام ناوشکن کلاس کوروش به خدمت نیروی دریایی ایران درآید که با وقوع انقلاب این سفارش لغو شد. ناوشکن های ببر و پلنگ اولین ناوهای ایرانی مجهز به توانایی حمل و نگهداری بالگرد ( نه صرفاً پذیرش بالگرد ) و موشکهای استاندارد در نیروی دریائی ایران بوده اند و توپهای پنج اینچی آن ها نیز پرقدرت ترین توپهایی بوده اند که تاکنون نیروی دریایی ایران از آن ها استفاده کرده است. ببر همچنین تنها ناو سنگین مجهز به سونار عمق متغیر در نیروی دریائی ایران بوده است. ببر در اواسط دهه ۱۳۷۰ از نیروی دریایی ایران خارج شده و در سال ۱۹۹۸ برای اوراق شدن به پاکستان فروخته شد.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۷۱ این کشتی همراه با یک ناوشکن دیگر از کلاس سامنر به ایران فروخته شدند و در ایران ناوشکن ببر و ناوشکن پلنگ نام گرفتند. این دو کشتی جنگی تا اواسط دهه ۱۹۹۰ در نیروی دریایی ارتش ایران فعال بودند و یکی از طولانی ترین دوره های فعالیت را در میان کشتی های جنگی داشتند.
در مجموع ۵۸ ناوشکن از کلاس سامنر در سال های ۱۹۴۳ تا ۴۵ برای نیروی دریایی ایالات متحده ساخته شدند که ۲۹ فروند از آن ها پس از خروج خدمت در سال های پایانی دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ به کشورهای تایوان ( ۱۲ کشتی ) ، آرژانتین ( ۴ کشتی ) ، برزیل ( ۵ کشتی ) ، شیلی، کلمبیا، کره جنوبی، ونزوئلا و ایران هر کدام دو کشتی، و ترکیه و یونان هر کدام یک کشتی، فروخته شدند.
ناوشکن ببر ۱۱۴ متر طول داشت و وزن استاندارد آن ۲۲۰۰ تن بود. نیروی محرکهٔ این کشتی را دو موتور توربین بخار به قدرت ۶۰ هزار اسب بخار تأمین می کردند که حداکثر سرعت آن را به ۳۴ گره دریایی ( ۶۳ کیلومتر بر ساعت ) می رساند. این کشتی با سوخت کامل قادر بود مسافت ۱۲ هزار کیلومتری را با سرعت ۱۵ گره دریایی بر ساعت ( ۲۸ کیلومتر ) طی کند. خدمه کشتی شامل ۳۳۶ نفر می شدند.
سلاح اصلی این ناوشکن شش قبضه توپ ۱۲۷ میلی متری ( ۵ اینچی ) بود که با ۱۲ توپ ضدهوایی تک لول ۴۰ م م بوفورس، ۱۱ توپ تک لول ۲۰ م م حمایت می شد. ۱۰ اژدرانداز ۵۳۳ م م و شش شلیک گر خرج های عمقی ضدزیردریایی هم از سلاح های دیگر این کشتی جنگی بودند.
این ناوشکن در جنگ جهانی دوم در جبهه اقیانوس آرام با نیروهای ژاپنی جنگید و در جنگ کره در اوایل دهه ۱۹۵۰ هم حضور فعالی داشت. این کشتی ۹ ماه در منطقه جنگی کره فعال بود و وظایف اصلی او در این جنگ شامل تهیه آتش پشتیبان برای نیروهای سازمان ملل، پایش و مراقبت سواحل و حفاظت از کشتی های بزرگتر آمریکایی در مقابل حمله احتمالی زیردریایی های دشمن ( که البته هیچگاه اتفاق نیفتاد ) می شد.
پس از جنگ کره فعالیت ها و تمرینات این کشتی بر روی افزایش قابلیت های ضدزیردریایی متمرکز شد و در سال ۱۹۶۰ یک برنامه بازسازی با تأکید بر افزایش قابلیت های ضدزیردریایی بر روی آن انجام شد.
پس از فروش ناوشکن ببر به ایران پرتابگرهای موشک ضدهوایی میان برد ریم - ۶۶ استاندارد با قابلیت دوگانه ضدکشتی هم به این کشتی افزوده شدند و کشتی به سکوی پرواز بالگرد هم مجهز شد. ناوشکن ببر همراه با هم کلاسیش پلنگ در نیروی دریایی ایران نقش مؤثری در جنگ ظفار ایفا کردند. این ناوشکن ها در این جنگ که علیه شورشیان مائوئیست عمانی درگرفته بود، به تأمین آتش حمایتی برای پیاده نظام ایران پرداختند. در جنگ ایران و عراق هم نقش این دو کشتی با توجه به قدیمی بودن بیشتر به اسکورت نفتکش ها و ماموریت های گشت زنی محدود می شد. یکی از دلایل خرید این ناوشکن ها هم تربیت کادر لازم برای ناوشکن موشک انداز مدرن کلاس اسپروانس بود. چهار ناوشکن از این کلاس که جدیدترین کلاس ناوشکن های آمریکایی بودند در سال ۱۹۷۴ سفارش شده و قرار بود با نام ناوشکن کلاس کوروش به خدمت نیروی دریایی ایران درآید که با وقوع انقلاب این سفارش لغو شد. ناوشکن های ببر و پلنگ اولین ناوهای ایرانی مجهز به توانایی حمل و نگهداری بالگرد ( نه صرفاً پذیرش بالگرد ) و موشکهای استاندارد در نیروی دریائی ایران بوده اند و توپهای پنج اینچی آن ها نیز پرقدرت ترین توپهایی بوده اند که تاکنون نیروی دریایی ایران از آن ها استفاده کرده است. ببر همچنین تنها ناو سنگین مجهز به سونار عمق متغیر در نیروی دریائی ایران بوده است. ببر در اواسط دهه ۱۳۷۰ از نیروی دریایی ایران خارج شده و در سال ۱۹۹۸ برای اوراق شدن به پاکستان فروخته شد.
