ناوشکن آرتمیس یک کشتی جنگی از کلاس ناوشکنهای بریتانیایی کلاس بتل ( Battle به معنی نبرد ) با نام اصلی اچ ام اس اسلوس ( دی۶۰ ) ( به انگلیسی: HMS Sluys ( D60 ) ) بود که در سال ۱۹۴۶ به خدمت نیروی دریایی بریتانیا درآمد و هفت سال بعد از این نیرو کنار گذاشته شده و در ۱۹۶۷ پس از یک بازسازی گسترده و تغییرات اساسی به ایران فروخته شد. این کشتی جنگی ۳۴۱۰ تنی پس از انقلاب به ناوشکن دماوند تغییر نام داد و تا دهه ۱۹۹۰ در نیروی دریایی ارتش ایران فعال بود و به این ترتیب یکی از طولانی ترین دوره های فعالیت را در میان کشتی های جنگی داشت. این کشتی پس از پایان دوره فعالیت خود همراه با ناوشکن های ساخت آمریکای ببر و پلنگ به عنوان کشتی های اوراقی به پاکستان فروخته شدند.
... [مشاهده متن کامل]
ناوشکن های کلاس بتل به سفارش نیروی دریایی بریتانیا در سال های ۱۹۴۲ و ۴۳ تولید شدند. در جنگ جهانی دوم مشخص شد که ناوشکنهای انگلیسی در مواجهه با حملات متمرکز هواپیماهای جنگی بسیار آسیب پذیر هستند و به همین جهت سفارش ساخت کشتی هایی داده شد که به توپ هایی با درجهٔ بالاروی بالا و تعداد زیاد توپ های ضدهوایی مجهز باشند.
در مجموع ۲۶ فروند از این ناوشکن ها تا سال ۱۹۴۶ تولید شدند اما با ساخت کشتی های جدیدتر در دهه ۱۹۵۰ به تدریج از خدمت نظامی خارج و در حالت ذخیره نگه داشته شدند. بجز آرتمیس که به ایران فروخته شد، تعدادی دیگر از این کشتی های جنگی هم به استرالیا و پاکستان فروخته شدند.
آرتمیس ۱۱۶ متر طول داشت و وزن آن در حالت بارگیری کامل به ۳۴۱۰ تن می رسید. نیروی محرکهٔ این کشتی را دو موتور توربین بخار به قدرت ۵۰ هزار اسب بخار تأمین می کردند که حداکثر سرعت آن را به ۳۵٫۵ گره دریایی ( ۶۵٫۷ کیلومتر بر ساعت ) می رساند. برد عملیاتی آرتمیس مثل دیگر ناوشکن های دورهٔ جنگ جهانی دوم انگلیسی چندان زیاد نبود. این کشتی با سوخت کامل قادر بود مسافت ۴۸۰۰ کیلومتری را با سرعت ۲۰ گره طی کند.
سلاح اصلی این ناوشکن دو قبضه توپ دولول ۱۱۴ میلی متری ( ۴٫۵ اینچی ) بود که با ۱۴ توپ ضدهوایی ۴۰ م م بوفورس حمایت می شد. ۱۰ اژدرانداز ۵۳۳ م م و یک خمپاره ضد زیر دریایی اسکویید هم از سلاح های دیگر این کشتی جنگی بودند.
در برنامه بازسازی این کشتی برای فروش به ایران موشک های ضدهوایی انگلیسی سی کت و موشک های ضدکشتی ایتالیایی مارته نیز به کشتی افزوده شده و تعدادی از توپ های کشتی برداشته شد. در سال های پایانی حکومت پهلوی موشک های ضدهوایی ریم - ۶۶ استاندارد هم برای این کشتی خریداری شد که بسیار دوربردتر و دقیق تر از موشک های سی کت بودند. در خلال جنگ ایران و عراق سلاح ها و رادار و سیستم کنترل آتش جدید روسی به این کشتی افزوده شدند.
... [مشاهده متن کامل]
ناوشکن های کلاس بتل به سفارش نیروی دریایی بریتانیا در سال های ۱۹۴۲ و ۴۳ تولید شدند. در جنگ جهانی دوم مشخص شد که ناوشکنهای انگلیسی در مواجهه با حملات متمرکز هواپیماهای جنگی بسیار آسیب پذیر هستند و به همین جهت سفارش ساخت کشتی هایی داده شد که به توپ هایی با درجهٔ بالاروی بالا و تعداد زیاد توپ های ضدهوایی مجهز باشند.
در مجموع ۲۶ فروند از این ناوشکن ها تا سال ۱۹۴۶ تولید شدند اما با ساخت کشتی های جدیدتر در دهه ۱۹۵۰ به تدریج از خدمت نظامی خارج و در حالت ذخیره نگه داشته شدند. بجز آرتمیس که به ایران فروخته شد، تعدادی دیگر از این کشتی های جنگی هم به استرالیا و پاکستان فروخته شدند.
آرتمیس ۱۱۶ متر طول داشت و وزن آن در حالت بارگیری کامل به ۳۴۱۰ تن می رسید. نیروی محرکهٔ این کشتی را دو موتور توربین بخار به قدرت ۵۰ هزار اسب بخار تأمین می کردند که حداکثر سرعت آن را به ۳۵٫۵ گره دریایی ( ۶۵٫۷ کیلومتر بر ساعت ) می رساند. برد عملیاتی آرتمیس مثل دیگر ناوشکن های دورهٔ جنگ جهانی دوم انگلیسی چندان زیاد نبود. این کشتی با سوخت کامل قادر بود مسافت ۴۸۰۰ کیلومتری را با سرعت ۲۰ گره طی کند.
سلاح اصلی این ناوشکن دو قبضه توپ دولول ۱۱۴ میلی متری ( ۴٫۵ اینچی ) بود که با ۱۴ توپ ضدهوایی ۴۰ م م بوفورس حمایت می شد. ۱۰ اژدرانداز ۵۳۳ م م و یک خمپاره ضد زیر دریایی اسکویید هم از سلاح های دیگر این کشتی جنگی بودند.
در برنامه بازسازی این کشتی برای فروش به ایران موشک های ضدهوایی انگلیسی سی کت و موشک های ضدکشتی ایتالیایی مارته نیز به کشتی افزوده شده و تعدادی از توپ های کشتی برداشته شد. در سال های پایانی حکومت پهلوی موشک های ضدهوایی ریم - ۶۶ استاندارد هم برای این کشتی خریداری شد که بسیار دوربردتر و دقیق تر از موشک های سی کت بودند. در خلال جنگ ایران و عراق سلاح ها و رادار و سیستم کنترل آتش جدید روسی به این کشتی افزوده شدند.
