ناوبری هوایی

اصول اولیهٔ ناوبری هوایی همان اصول اولیهٔ ناوبری عمومی است که شامل برنامه ریزی، ضبط و کنترل حرکت یک وسیلهٔ نقلیه از یک مکان به مکان دیگر است.
ناوبری هوایی موفق یعنی هدایت یک هواگرد از جایی به جای دیگر بدون گم شدن، بدون سرپیچی از مقررات مربوط به هواگرد و بدون به خطر انداختن ایمنی افراد در هواگرد یا روی زمین می باشد. ناوبری هوایی از جهات گوناگون با ناوبری زمینی و دریایی تفاوت دارد: هواگرد با سرعت نسبتاً بالایی حرکت می کند و در نتیجه زمان کمی برای محاسبه موقعیت خود در مسیر دارد. هواگرد معمولاً نمی تواند در میانهٔ آسمان بایستد تا با خیالی آسوده از موقعیت خود اطمینان پیدا کند. هواگرد به خاطر میزان سوختی که حمل می کند از نظر ایمنی محدودیت دارد. وسیلهٔ نقلیهٔ زمینی یا دریایی در صورت گم شدن و به پایان رسیدن سوخت می تواند منتظر نیروهای نجات شود، ولی برای بیشتر هواگردها عملیات نجات هنگام پرواز وجود ندارد. به علاوه برخورد با موانع مرگبار خواهد بود؛ بنابراین آگاهی مدام از موقعیت برای خلبانان هواگرد حیاتی است.
تکنیک هایی که برای ناوبری در هوا به کار می رود بستگی به این دارد که هواگرد در شرایط مقررات پرواز چشمی پرواز می کند یا در شرایط مقررات پرواز ابزاری. چنانچه هواگرد در شرایط مقررات پرواز ابزاری پرواز می کند خلبان باید با به کارگیری ابزارها و کمک های ناوبری رادیویی مانند چراغ های چشمک زن یا با راهنمایی کنترل راداری مراقبت پرواز ناوبری کند. در ناوبری چشمی خلبان بیشتر با استفاده از ناوبری کور و به همراه مشاهدات چشمی با مراجعه به نقشه های مناسب ناوبری می کند. این عملیات ممکن است با به کارگیری ناوبری رادیویی صورت بگیرد.