نانوکریستال های درمانی

در طی سال های گذشته با کمک علم شیمی و کامپیوتر، طراحی های زیادی برای ترکیب های دارویی انجام شده است، هر چند حدود ۶۰٪ از این ساختارها در آب کم محلول هستند. فرموله کردن این ساختارها از مشکلات اساسی دانشمندان داروسازی است زیرا این دسته از ترکیبات، به دلیل سرعت انحلال پایین و پخش شدن آهسته، فراهمی زیستی و جذب کمی خواهند داشت. برای جذب خوراکی، داروها باید بتوانند شیب غلظتی مناسبی را بین محیط گوارشی و جریان خون ایجاد نمایند؛ ولی در مورد داروهای کم محلول این شیب غلظتی کم و در نتیجه جذب نیز کم می شود. در راه های غیر خوراکی نیز، اگر دارو کم محلول باشد به خوبی در محل تزریق حل نمی شود و در نتیجه نمی توان سطح مناسبی از دارو را در خون ایجاد نمود. برای رفع این مشکلات راه حل هایی نظیر استفاده از ایجاد نمک، کمک حلال ها، داخل کردن به سیکلودکسترین ها ( ساختارهایی شبیه به سبد با حفره ای در وسط که قابلیت ورود ترکیبات به درون این حفره وجود دارد ) یا استفاده از حامل ها نظیر پراکندگی جامدات و لیپوزوم ها ارائه شده است. متأسفانه استفاده از این راهکارها برای همه داروها ممکن نیست مثلاً برخی داروها به سختی به یون تبدیل می شوند تا بتوان از آن ها نمک ایجاد نمود، یا برای داخل شدن به ساختار سیکلودکسترین ها مناسب نیستند. همچنین افزودنی هایی که در فرمولاسیون ها استفاده می شود همیشه کمک کننده نیست. به طور مثال محلول دارویی تزریقی تاکسول که امروزه در بازار دارویی وجود دارد حاوی مقادیر بالایی از Cremophor EL است که برای بهبود فراهمی زیستی پاکلیتاکسول مورد استفاده قرار گرفته است اما موجب عوارض جانبی نظیر شوک آلرژیک می شود. در دهه ۹۰ میلادی، نانوکریستال های دارویی توجه محققین دارویی را به خود جلب نمود. نانوکریستال های دارویی، پراکندگی کلوئیدی با اندازه کمتر از میکرومتر می باشند که تقریباً حاوی ۱۰۰٪ ماده فعال دارویی بوده و با کمک مقادیر ناچیز از پایدارکننده هایی نظیر پلیمرها یا سورفاکتانت ها پایدار می شوند. محیط پراکنده کنندهٔ این ساختارها می تواند آب، محلول های مایی یا غیر مایی ( مثل پلی اتیلن گلیکول مایع یا روغن ها ) باشد. بسته به تکنولوژی ساخت، ذرات جامد ایجاد شده می توانند آمورف یا کریستالی باشند که در نتیجه این ذرات، نانوکریستال در ساختار آمورف نیز نامیده می شوند.
• افزایش سرعت انحلال
با کاهش اندازه ذره سطح تماس بین ذره و محیط اطراف افزایش یافته و در نتیجه سرعت انحلال ( که به میزان سطح تماس مرتبط است ) افزایش می یابد.