نانولوله کربنی

می توان نانولوله های کربنی تک جداره را به عنوان برش هایی از یک شبکه شش ضلعی اتم های کربنی که در امتداد یکی از بردارهای شبکه براوه قرار گرفته اند تصور کرد تا یک استوانهٔ توخالی شکل بگیرد، هرچند آنها به این روش ساخته نمی شوند. نانولوله های کربنی، ساختارهای حلقوی توخالی و متشکل از اتم های کربن هستند که می توانند به شکل تک یا چندجداره آرایش یابند و دارای خواص فلزی و شبه رسانایی نیز هستند.
نانولوله های کربنی به نانولوله های کربنی چندجداره ( MWCNT ) هم اشاره دارند که متشکل از نانولوله های کربنی تک جداره تو در تو هستند، که تحت اثر نیروهای ضعیف واندروالس در یک ساختار حلقه مانند درختی به هم متصل شده اند. این لوله ها بسیار شبیه لایه های کربن مستقیم و موازی اوبرلین، اندو و کویاما هستند که به صورت استوانه ای در اطراف یک لوله توخالی قرار گرفته اند. همچنین، نانولوله های کربنی چندجداره گاهی به نانولوله های کربنی دودیواره و سه دیواره اشاره دارد.
نانولوله های کربنی همچنین می توانند به لوله هایی با ساختار دیواره کربنی نامشخص و قطر کمتر از ۱۰۰ نانومتر اشاره کنند. چنین لوله هایی در سال ۱۹۵۲ توسط رادوشکویچ و لوکیانویچ کشف شدند.
طول یک نانولوله کربنی که با روش های معمول تولید شده است اغلب گزارش نمی شود، اما معمولاً طول آن بسیار بیشتر از قطر آن است؛ بنابراین، برای بسیاری از اهداف، اثرات انتهایی نادیده گرفته می شوند و طول نانولوله های کربنی بی نهایت در نظر گرفته می شوند.
نانولوله های کربنی می توانند رسانایی الکتریکی قابل توجهی داشته باشند، در حالی که بقیه نیمه هادی هستند. آنها همچنین به علت نانوساختار بودن و استحکام پیوندهای بین اتم های کربن، دارای مقاومت کششی و رسانندگی گرمایی بالایی هستند. انتظار می رود این خصوصیات در بسیاری از حوزه های فناوری مانند الکترونیک، نورشناسی، مواد کامپوزیت ( جایگزین یا تکمیل کننده الیاف کربن ) ، فناوری نانو و سایر کاربردهای علم مواد باارزش باشد.