نامی سبزواری. [ ی ِ س َ ] ( اِخ ) در قرن نهم میزیسته است و تفنن را شعری میگفته. امیر علیشیر نوائی وی را چنین توصیف کرده است : در صنعت خط و انشا بی مثل و نظیر است و جوانی صافی دل و روشن ضمیر ولیکن بسی خودپسند است و به قید خودپسندی دربند. او راست : لافد زخطت نافه زهی بی سروپائی غماز سیه باطن مادربخطائی. رجوع به مجالس النفائس ص 98 و 275 و تذکره حسینی ص 352 و شمع انجمن ص 460 شود.
