نامه به کولسیان

معرفی نامهٔ پولُس رسول به کولسیان
کولُسی یکی از شهرهای آسیای صغیر بود که در شرق شهر اِفِسُس قرار داشت. کلیسای کولُسی را نه خودِ پولُس، بلکه احتمالاً یکی از همکارانش به نام اِپافْراس تأسیس کرده بود ( ۱:۷ ) . اِپافْراس از جانب پولُس به کولُسی اعزام شده بود و به نمایندگی از او در آنجا خدمت می کرد. از همین رو، پولُس نسبت به آن کلیسا احساس مسئولیت می نمود. او دریافته بود که معلّمانی گمراه به کلیسای کولُسی نفوذ کرده اند و چنین تعلیم می دهند که برای شناخت خدا و دریافت نجات الهی، باید به راه هایی غیر از ایمان به مسیح توسّل جست. از فحوای گفتار پولُس می توان دریافت که برخی از این معلّمان، مقام مسیح را به درستی درک نکرده بودند؛ برخی دیگر تعلیم می دادند که نجات از راه فلسفه و معرفتی رمزی به دست می آید؛ بعضی دیگر نیز راه دست یافتن به نجات را انجام فرایض شریعت می دانستند. پولُس با ارائهٔ پیام اصیل انجیل، به مخالفت با چنین تعالیمی برمی خیزد. او بیان می کند که مسیح: ۱ ) صورت خداست ( ۱:۱۵ ) ؛ ۲ ) جهان به واسطهٔ او آفریده شده است ( ۱:۱۵ و ۱۶ ) ؛ ۳ ) از ازل بوده است ( ۱:۱۷ ) ؛ ۴ ) ضامن بقای عالم است ( ۱:۱۷ ) ؛ ۵ ) سَرِ کلیساست ( ۱:۱۸ ) ؛ ۶ ) نوبر رستاخیزکنندگان است ( ۱:۱۸ ) ؛ ۷ ) الوهیت به کمال در او ساکن است ( ۱:۱۹ و ۲:۹ ) ؛ ۸ ) اوست که ما را با خدا آشتی می دهد ( ۱:۲۰ ) ؛ و ۹ ) لذا برای نجات دادن انسان کفایت کامل دارد ( ۱:۲۲ ) . این نامه را تیخیکوس به همراه اونیسیموس به کولُسی برد. اونیسیموس همان بردهای است که پولُس به خاطر او «نامه به فیلیمون» را نوشت.
۱ - مقدمه ( ۱:۱ - ۱۴ ) ۲ - مقام رفیع مسیح ( ۱:۱۵ - ۲۳ ) ۳ - زحمات پولس برای کلیسا ( ۱:۲۴ تا ۲:۷ ) ۴ - آزادی از احکام بشری به واسطهٔ حیات در مسیح ( ۲:۸ - ۲۳ ) ۵ - حیات جدید در مسیح ( ۳:۱ تا ۴:۶ ) ۶ - بخش پایانی ( ۴:۷ - ۱۸ )