نامهٔ بانوان دوهفته نامه ای بود که از ۱ مرداد ۱۲۹۹ تا ۲۴ خرداد ۱۳۰۰ ( مصادف با ۲۳ ژوئیهٔ ۱۹۲۰ تا ۱۴ ژوئن ۱۹۲۱ ) در تهران منتشر می شد. ناشر و سردبیر این نشریه، شهناز آزاد ( دختر میرزا حسن رشدیه، بنیانگذار آموزش مدرن در ایران ) بود.
... [مشاهده متن کامل]
هم شهناز آزاد و هم شوهرش ابوالقاسم آزاد مراغه ای که ناشر روزنامه هایی مانند آسایش، آزاد و نامهٔ پارسی بود، از پیشگامان طرفداری از آزادی زنان و به خصوص کشف حجاب محسوب می شدند که به همین خاطر از سوی مقامات کشور مورد پیگرد قرار گرفتند. آنها همچنین انجمن بانوئیان ایران را تاسیس کردند. به نظر می رسد ابوالقاسم آزاد مراغه ای نقش مهمی در انتشار نامهٔ بانوان داشته است.
در قسمت بالای نام نشریه نامهٔ بانوان این شعار درج می شد که «زنان نخستین آموزگار مردانند» و پایین نام نشریه هم جملهٔ «این روزنامه برای بیداری و رستگاری زنان بیچاره و ستمکش ایران است» به چشم می خورد. مقالات این نشریه عمدتاً بر نیاز به آموزش زنان و ارتقای حقوق آنها تمرکز داشت اما مطالب حاوی اطلاعات آموزشی و فنی، اشعاری دربارهٔ وضع زنان، و بعضاً تکه هایی از اخبار داخلی و خارجی را نیز چاپ می کرد.
نامهٔ بانوان ۳ روز بعد از چاپ نخستین شماره اش توقیف شد زیرا نوشته بود «حجاب خرافه و موهومات و حصار سنت، جلوی دیدگان زنان و مردان را در این کشور سد کرده است». سپس با این شرط که در شمارهٔ بعدی بنویسد منظور از حجاب در این جمله، حجاب زنان نیست، اجازهٔ انتشار مجدد یافت. در دو شمارهٔ اول، شعر «کفن سیاه» از میرزاده عشقی و بحث های مجلس سوریه راجع به حق رای زنان و مبارزه با حجاب منتشر شده بود اما شهناز آزاد در شمارهٔ سوم مدعی شد که منظورش از «حجاب»، «حجاب خرافه و جهل» بوده است و نه چادر و روبنده. دانشوران این حرکت را «عقب نشینی» تاکتیکی می دانند.
در شمارهٔ ۳۳ نامهٔ زنان اعلام شد که این نشریه فقط مقالات نوشته شده توسط زنان را برای چاپ می پذیرد. مانند سایر نشریاتی که ابوالقاسم آزاد مراغه ای منتشر می کرد، نامهٔ بانوان هم از استفاده از کلمات عربی و ترکی اجتناب می کرد و طرفدار پاک سازی زبان فارسی از این عبارات خارجی بود. در اولین شمارهٔ این نشریه، ضمیمه ای یک صفحه ای منتشر شد که لغت نامه ای به نام فرهنگ آزاد را معرفی می کرد و ابوالقاسم آزاد مدعی بود که او این فرهنگ را تدوین و جمع آوری کرده است.
... [مشاهده متن کامل]
هم شهناز آزاد و هم شوهرش ابوالقاسم آزاد مراغه ای که ناشر روزنامه هایی مانند آسایش، آزاد و نامهٔ پارسی بود، از پیشگامان طرفداری از آزادی زنان و به خصوص کشف حجاب محسوب می شدند که به همین خاطر از سوی مقامات کشور مورد پیگرد قرار گرفتند. آنها همچنین انجمن بانوئیان ایران را تاسیس کردند. به نظر می رسد ابوالقاسم آزاد مراغه ای نقش مهمی در انتشار نامهٔ بانوان داشته است.
در قسمت بالای نام نشریه نامهٔ بانوان این شعار درج می شد که «زنان نخستین آموزگار مردانند» و پایین نام نشریه هم جملهٔ «این روزنامه برای بیداری و رستگاری زنان بیچاره و ستمکش ایران است» به چشم می خورد. مقالات این نشریه عمدتاً بر نیاز به آموزش زنان و ارتقای حقوق آنها تمرکز داشت اما مطالب حاوی اطلاعات آموزشی و فنی، اشعاری دربارهٔ وضع زنان، و بعضاً تکه هایی از اخبار داخلی و خارجی را نیز چاپ می کرد.
نامهٔ بانوان ۳ روز بعد از چاپ نخستین شماره اش توقیف شد زیرا نوشته بود «حجاب خرافه و موهومات و حصار سنت، جلوی دیدگان زنان و مردان را در این کشور سد کرده است». سپس با این شرط که در شمارهٔ بعدی بنویسد منظور از حجاب در این جمله، حجاب زنان نیست، اجازهٔ انتشار مجدد یافت. در دو شمارهٔ اول، شعر «کفن سیاه» از میرزاده عشقی و بحث های مجلس سوریه راجع به حق رای زنان و مبارزه با حجاب منتشر شده بود اما شهناز آزاد در شمارهٔ سوم مدعی شد که منظورش از «حجاب»، «حجاب خرافه و جهل» بوده است و نه چادر و روبنده. دانشوران این حرکت را «عقب نشینی» تاکتیکی می دانند.
در شمارهٔ ۳۳ نامهٔ زنان اعلام شد که این نشریه فقط مقالات نوشته شده توسط زنان را برای چاپ می پذیرد. مانند سایر نشریاتی که ابوالقاسم آزاد مراغه ای منتشر می کرد، نامهٔ بانوان هم از استفاده از کلمات عربی و ترکی اجتناب می کرد و طرفدار پاک سازی زبان فارسی از این عبارات خارجی بود. در اولین شمارهٔ این نشریه، ضمیمه ای یک صفحه ای منتشر شد که لغت نامه ای به نام فرهنگ آزاد را معرفی می کرد و ابوالقاسم آزاد مدعی بود که او این فرهنگ را تدوین و جمع آوری کرده است.
