نامار در بخش وسطای مسیر رود رود دیاله قرار داشت و شلمنسر سوم در سال ۸۴۲ پ. م به آنجا لشکرکشی کرد.
بخشی از خاک ماد در ربع سوم هزارهٔ سوم پیش از میلاد جزو منطقه ای است که الواح میخی بر آن پرتو افکنده سخن گفته اند. از آثاری که به زبان سومری و اکدی و هوریانی در دست است چنین مستفاد می گردد که در کوهپایه های زاگرس و آنجایی که بعدها ماد غربی را تشکیل می داد قبایل هوریان و لولوبیان و کوتیان و ظاهراً قبایل دیگری که با عیلامیان قرابت داشتند، زندگی می کردند.
... [مشاهده متن کامل]
کتیبهٔ نارام سین نوهٔ سارگون بزرگ از سلالهٔ اکد - قرن ۲۳ پیش از میلاد - در لوح مشهور پیروزی خویش برای بار اول از لولوبیان یاد می کند. در نوشته ای که نیم آن محو شده چنین منقول است:
این نوشته محتملا مربوط به تصویر دشمنی است که مغلوب نارام سین گشته است. لشکرکشی علیه لولوبوم پایان منطقی یک سلسله عملیات جنگی بود که آن پادشاه به کوهپایه های زاگرس علیه نامار در درّهٔ دیاله و کشور سیموروم بر رود زاب کوچک و مارخاشی در عیلام به عمل آورد.
قبایلی که بزبان هوریانی سخن می گفتند در هزارهٔ دوم پ. م در میانرودان شمالی و تا حدی در سوریه و در سراسر فلات ارمنستان پراکنده بودند. اینان تا اواسط هزارهٔ اول پ. م در کنار قبایلی که منشأ دیگر داشتند باقی ماندند . زبان هوریانی با زبان اورارتویی خویشاوندی نزدیک داشت. نبشته ای به خط اکدی و به زبان هوریانی از شخصی بنام تیشاری پادشاه اورکیش و نامار از ربع سوم هزارهٔ سوم پیش از میلاد بدست ما رسیده است. محل اورکیش مشخص نیست و مورد بحث می باشد ولی نامار مسلماً مکانی است که بعدها نامار یا نامرو خوانده شد - یعنی در درّهٔ رود دیاله.
در پایان هزارهٔ دوم و طی آغاز هزارهٔ یکم سرزمین بابلی نامار و حکومت آن به خاندان های غیر سامی و غیر هوری بیت کارزیابکو و بیت همبان تعلق داشته است. آغاز هزارهٔ یکم و دوران استقلال نامار در آنجا پادشاهی از خاندان بیت همبان سلطنت می کرده است که به لقب یانزی ( یانسی ) ملقب بود و الهه نامار الهه کوه شمالی کاسی شمرده می شد .
در سال ۸۴۲ پ. م شلمنسر سوم آشوب نامار را خاموش کرد و پیشوای بیت همبان را که مجاور نامار بود به پادشاهی آنجا مستقر ساخت . یانزی مزبور در سال ۸۳۴ پ. م از اطاعت آشور سرپیچی کرد و این بهانه ای شد برای نخستین لشکرکشی شلمنسرسوم به خاک ماد.
بخشی از خاک ماد در ربع سوم هزارهٔ سوم پیش از میلاد جزو منطقه ای است که الواح میخی بر آن پرتو افکنده سخن گفته اند. از آثاری که به زبان سومری و اکدی و هوریانی در دست است چنین مستفاد می گردد که در کوهپایه های زاگرس و آنجایی که بعدها ماد غربی را تشکیل می داد قبایل هوریان و لولوبیان و کوتیان و ظاهراً قبایل دیگری که با عیلامیان قرابت داشتند، زندگی می کردند.
... [مشاهده متن کامل]
کتیبهٔ نارام سین نوهٔ سارگون بزرگ از سلالهٔ اکد - قرن ۲۳ پیش از میلاد - در لوح مشهور پیروزی خویش برای بار اول از لولوبیان یاد می کند. در نوشته ای که نیم آن محو شده چنین منقول است:
این نوشته محتملا مربوط به تصویر دشمنی است که مغلوب نارام سین گشته است. لشکرکشی علیه لولوبوم پایان منطقی یک سلسله عملیات جنگی بود که آن پادشاه به کوهپایه های زاگرس علیه نامار در درّهٔ دیاله و کشور سیموروم بر رود زاب کوچک و مارخاشی در عیلام به عمل آورد.
قبایلی که بزبان هوریانی سخن می گفتند در هزارهٔ دوم پ. م در میانرودان شمالی و تا حدی در سوریه و در سراسر فلات ارمنستان پراکنده بودند. اینان تا اواسط هزارهٔ اول پ. م در کنار قبایلی که منشأ دیگر داشتند باقی ماندند . زبان هوریانی با زبان اورارتویی خویشاوندی نزدیک داشت. نبشته ای به خط اکدی و به زبان هوریانی از شخصی بنام تیشاری پادشاه اورکیش و نامار از ربع سوم هزارهٔ سوم پیش از میلاد بدست ما رسیده است. محل اورکیش مشخص نیست و مورد بحث می باشد ولی نامار مسلماً مکانی است که بعدها نامار یا نامرو خوانده شد - یعنی در درّهٔ رود دیاله.
در پایان هزارهٔ دوم و طی آغاز هزارهٔ یکم سرزمین بابلی نامار و حکومت آن به خاندان های غیر سامی و غیر هوری بیت کارزیابکو و بیت همبان تعلق داشته است. آغاز هزارهٔ یکم و دوران استقلال نامار در آنجا پادشاهی از خاندان بیت همبان سلطنت می کرده است که به لقب یانزی ( یانسی ) ملقب بود و الهه نامار الهه کوه شمالی کاسی شمرده می شد .
در سال ۸۴۲ پ. م شلمنسر سوم آشوب نامار را خاموش کرد و پیشوای بیت همبان را که مجاور نامار بود به پادشاهی آنجا مستقر ساخت . یانزی مزبور در سال ۸۳۴ پ. م از اطاعت آشور سرپیچی کرد و این بهانه ای شد برای نخستین لشکرکشی شلمنسرسوم به خاک ماد.
