نام گذار

در روم باستان، نام گذار[ ۱] ( به انگلیسی: Author, Nomenclator ) ، از واژۀ نومن ( به معنی نام ) + کلاتور ( به معنی یادآورنده ) ) به برده هایی گفته می شد که وظیفه شان این بود که نام افرادی را که اربابشان در جریان کارزارهای سیاسی ملاقات می کرد به وی یادآوری کنند. [ ۲] [ ۳]
امروزه واژهٔ نام گذار برای اشاره به کتابی به کار می رود که شامل فهرستی از اسامی باشد. این واژه همچنین به فردی اشاره دارد ( معمولا یک مقام رسمی ) که در جشن یا میهمانی نام میهمانان را اعلام می کند.
در زیست شناسی نام گذار به کتابی گفته می شود که نام گونه های جانوری و اطلاعات مختصری از هر کدام را فهرست کرده باشد. قواعد نگارش این نام گذاری ها از اواسط قرن نوزدهم تدوین شد و به تدریج به صورت بین المللی پذیرفته شد. مهم ترین این قواعد عبارتند از قوانین جهانی نام گذاری برای جلبک ها، قارچ ها و گیاهان، قوانین جهانی نام گذاری برای جانوران، قوانین جهانی نام گذاری برای گیاهان کاشتنی، نام گذاری آنزیم، نام گذاری ویروس و واژگان کالبدشناسی.
نام گذاری آیوپاک ساختاری برای نام گذاری ترکیب های شیمیایی و به طوری کلی فرایند شیمی است که آیوپاک آن را ویرایش می کند. این نام گذاری شامل هفت کتاب است که عبارتند از کتاب آبی ( نام گذاری شیمی آلی ) ، کتاب سرخ ( نام گذاری ترکیب های معدنی ) ، کتاب سبز ( مقادیر، واحدها و نمادهای شیمی فیزیکی ) ، کتاب نارنجی ( مجموعه ای از نام گذاری تحلیلی ) ، کتاب بنفش ( اصطلاحات مولکولی ) ، کتاب سفید ( اصطلاحات بیوشیمی ) و کتاب طلایی ( مجموعه ای از اصطلاحات شیمیایی ) .
در شوروی سابق و دیگر کشورهای بلوک شرق، پولیتبورو فهرستی با عنوان نام گذار ( به روسی: номенклату́ра ) داشت که از افراد مورد تأیید حزب کمونیست تشکیل می شد. این فهرست هم تراز طبقه هسته قدرت مدار و نخبه در کشورهای سرمایه داری دانسته می شود. [ ۴] [ ۵] میلوان جیلاس، یکی از منتقدان استالین، نام گذاری را «طبقه جدید» نامید و بسیاری از مارکسیست ها آن را نماد سرمایه داری دولتی پس از انقلاب دانسته اند.