ایران و پرشیا در طول تاریخ از نام های مورد استفاده برای نامیدن کشور ایران بوده اند. در جهان غرب، پرشیا ( یا یکی از مشتقات آن ) از نظر تاریخی نام رایج ایران بوده است. در سنت عربی نویسیِ کلاسیک و نوشته های متأثر از آن، از عباراتی مانند «بلاد فارس»، «بلاد فُرس»، «بلاد عجم» و… هم برای نامیدنِ ایران استفاده شده است.
... [مشاهده متن کامل]
واژه ایران به عنوان یک درون نام، دارای پیشینه یِ کاربردی و تاریخی است که از گذشته توسط ساکنین جغرافیای ایران برای نامیدن سرزمین شان مورد استفاده قرار گرفته است. در مقابل این واژه، برون نام هایی نیز برای نامیدن این سرزمین در دیگر زبان ها وجود دارد. مهم ترین این برون نام ها، مشتق های برآمده از واژهٔ یونانیِ پرسیس ( یونانی: Περσίς، لاتین نویسی: Persís ) هستند ( مانند Persia در انگلیسی ) که در جهان غرب مورد استفادهٔ غربی ها قرار گرفته اند.
واژه ایران از واژه پارسی میانه ایران ( با یای مجهول، پهلوی کتیبه ای: 𐭠𐭩𐭫𐭠𐭭 ) و پارتی ( پهلوی ) آریان ( پارتی کتیبه ای: 𐭀𐭓𐭉𐭀𐭍 ) آمده است. این واژه در لغت به معنای «ایرها ( آریایی ها ) /ایرانیان» است. تلفظ های دیگری از این واژه دست کم به حدود هزاره یکم پیش از میلاد بازمی گردند و از آنان برای اشاره به مردم ایران بهره گرفته می شده اما استفاده از آن برای اشاره به یک سرزمین جغرافیایی و یک واحد سیاسی، از سده سوم میلادی و دوره شاپور یکم ساسانی آغاز شد. «انیران» متضاد این واژه و به معنای ناایرانی است.
در نوروز سال ۱۹۳۵ ( فروردین ۱۳۱۴ خورشیدی ) ، رضاشاه از دولت های خارجی خواست تا در مکاتبات رسمی از عبارت ایران که توسط خود ایرانیان از گذشته استفاده می شده، برای کشور استفاده کنند. متعاقباً، صفت رایج برای شهروندان ایران در کشورهای مورد نظر از پرشین به ایرانی تغییر کرد. در سال ۱۹۵۹، دولت محمدرضا پهلوی، اعلام کرد که پرشیا و ایران را می توان به جای یکدیگر، در مکاتبات رسمی استفاده کرد. با این حال، این موضوع هنوز مورد بحث است.
یونانیان در سده پنجم پیش از میلاد از صفت هایی مانند پرسیس ( یونانی: Περσίς، لاتین نویسی: Persís ) ، پرسیکه ( Περσική، ل: Persikḗ ) و پرسس ( Πέρσης، ل: Pérsēs ) برای اشاره به امپراتوری پهناور کوروش بزرگ استفاده می کردند که به «کشور» معنی شده است.
چنین واژگانی از واژه پارس ( خط میخی هخامنشی: 𐎱𐎠𐎼𐎿، لاتین نویسی: Pārsa ) در زبان پارسی باستان گرفته شده است. نام افرادی که کوروش بزرگ از دودمان هخامنشی از آن ها نشأت گرفته و نخستین بار پیش از فتح دیگر سرزمین ها بر آن ها فرمانروایی کرده است.
... [مشاهده متن کامل]
واژه ایران به عنوان یک درون نام، دارای پیشینه یِ کاربردی و تاریخی است که از گذشته توسط ساکنین جغرافیای ایران برای نامیدن سرزمین شان مورد استفاده قرار گرفته است. در مقابل این واژه، برون نام هایی نیز برای نامیدن این سرزمین در دیگر زبان ها وجود دارد. مهم ترین این برون نام ها، مشتق های برآمده از واژهٔ یونانیِ پرسیس ( یونانی: Περσίς، لاتین نویسی: Persís ) هستند ( مانند Persia در انگلیسی ) که در جهان غرب مورد استفادهٔ غربی ها قرار گرفته اند.
واژه ایران از واژه پارسی میانه ایران ( با یای مجهول، پهلوی کتیبه ای: 𐭠𐭩𐭫𐭠𐭭 ) و پارتی ( پهلوی ) آریان ( پارتی کتیبه ای: 𐭀𐭓𐭉𐭀𐭍 ) آمده است. این واژه در لغت به معنای «ایرها ( آریایی ها ) /ایرانیان» است. تلفظ های دیگری از این واژه دست کم به حدود هزاره یکم پیش از میلاد بازمی گردند و از آنان برای اشاره به مردم ایران بهره گرفته می شده اما استفاده از آن برای اشاره به یک سرزمین جغرافیایی و یک واحد سیاسی، از سده سوم میلادی و دوره شاپور یکم ساسانی آغاز شد. «انیران» متضاد این واژه و به معنای ناایرانی است.
در نوروز سال ۱۹۳۵ ( فروردین ۱۳۱۴ خورشیدی ) ، رضاشاه از دولت های خارجی خواست تا در مکاتبات رسمی از عبارت ایران که توسط خود ایرانیان از گذشته استفاده می شده، برای کشور استفاده کنند. متعاقباً، صفت رایج برای شهروندان ایران در کشورهای مورد نظر از پرشین به ایرانی تغییر کرد. در سال ۱۹۵۹، دولت محمدرضا پهلوی، اعلام کرد که پرشیا و ایران را می توان به جای یکدیگر، در مکاتبات رسمی استفاده کرد. با این حال، این موضوع هنوز مورد بحث است.
یونانیان در سده پنجم پیش از میلاد از صفت هایی مانند پرسیس ( یونانی: Περσίς، لاتین نویسی: Persís ) ، پرسیکه ( Περσική، ل: Persikḗ ) و پرسس ( Πέρσης، ل: Pérsēs ) برای اشاره به امپراتوری پهناور کوروش بزرگ استفاده می کردند که به «کشور» معنی شده است.
چنین واژگانی از واژه پارس ( خط میخی هخامنشی: 𐎱𐎠𐎼𐎿، لاتین نویسی: Pārsa ) در زبان پارسی باستان گرفته شده است. نام افرادی که کوروش بزرگ از دودمان هخامنشی از آن ها نشأت گرفته و نخستین بار پیش از فتح دیگر سرزمین ها بر آن ها فرمانروایی کرده است.
