نافه بوی

لغت نامه دهخدا

نافه بوی. [ ف َ / ف ِ ] ( ص مرکب ) خوشبوی. معطر :
بر عیش زدند ناف عالم
اکنون که بهارنافه بوی است.
خاقانی.
|| کنایه از گنده دهان است یعنی شخصی که دهان او بوی کند. ( برهان قاطع ). کنایه ازگنده دهن ، چه بوی ذات نافه گند می باشد از جهت آنکه پوستی است متعفن. ( آنندراج ). کنایه از گنده دهن. ( انجمن آرا ) :
هم نشینی که نافه بوی بود
خوبتر زآنکه یافه گوی بود.
نظامی.
|| کنایه از سخن چین. ( انجمن آرا ). سخن چین و نمام را گویند. ( از برهان ). نمام و سخن چین را گویند که سخنی را پراکنده کند چنانکه نافه بوی را پراکنده کند. ( از مؤید الفضلا ).

فرهنگ فارسی

( نافه بو ی ) ( صفت ) ۱ - خوشبومعطر: بر عیش زدند ناف عالم اکنون که بهار نافه بوی است . ( خاقانی .سج.۲ ) ۵۶۶ -گنده دهان (تسمیه بضداستعاره تهکمیه ): همنشینی که نافه بوی بود خوبتر ز انکه یافه گوی بود. ( نظامی لغ. ) ۳ - سخن چین نمام .

پیشنهاد کاربران

بپرس