ناصیه کوب. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ مرکب ) مساجد. ( از آنندراج ). جای ناصیه به زمین کوفتن. جای پیشانی به زمین سائیدن. سجده گاه مسجد. || ( نف مرکب ) آنکه پیشانی خود را به زمین می مالد و فروتن و خاضع و متواضع و کسی که خود را پست و دون و حقیر می شمارد. ( ناظم الاطباء ). کسی که پیشانی به زمین می ساید. ناصیه سای.
فرهنگ فارسی
۱ - ( صفت ) ناصیه ساینده . ۲ - ( اسم ) محل ساییدن ناصیه سجده گاه .
