ناصریان

ناصریان (Nazarenes)
تابلوی حضرت مریم و الیصابات، اثر فردریک اوربک
(یا: نازاریان) گروهی از نقاشان آلمانی و اتریشی که در اوایل قرن ۱۹ بیشتر در رم فعالیت داشتند و با هدف احیای هنر دینی، به الگو هایی از قرون وسطا و دورۀ رنسانس رو آوردند. گروه در ۱۸۰۹ در وین تشکیل شد و چندی بعد سفارش های بزرگی، به ویژه دیوارنگاره، از رم گرفت. نام گروهْ حاصلِ شیوۀ زندگی و جامۀ رهبانی اعضای آن بود. ناصریان در بسیاری از جنبه ها، ظهور احیاگران هنر پیشارافائلی را در انگلیس بشارت می دادند. واکِنرودر و شلگل، نویسندگان شیفتۀ هنر قرون وسطا، با آثار خویش موجب تقویت جنبشی شدند که اُوِربِک از اهالی لوبک آغاز کرد؛ او با نقاشان جوان دیگری در ۱۸۱۰، نوعی کارگاه رهبانی در دیر متروک سان ایزیدورو در رم برپا کرد. اعضای گروه در ۱۸۲۸ عبارت بودند از پفور از فرانکفورت، فوگل از زوریخ، کورنلیوس از دوسلدورف، شادو و فایت از برلین، اشنور فون کارولسفلت از لایپزیگ، و فوریش و اشتاینله از وین. گوته و دیگران، هنر ایشان را با طنز، «دینی ـ میهنی»، «هنری ـ کاتولیکی»، «رمانتیک» و «پیشا رافائلی» خواندند؛ هیچ یک از این توصیف ها به دور از واقعیت نبودند. احیای نقاشی دیواری از اهداف آنان بود، و اجرای دیوارنگاره های کاخ بارتولدی (اکنون در برلین) را توسط کورنلیوس، اوربک، فایت، و شادو در پی داشت. سبک کار آنان را روی هم رفته می توان خشک و بی رمق توصیف کرد.