ناصرالدین منشی

ناصرالدّین منشی (قرن ۸ ق)
(یا: ناصر منشی) ملقب به عمدةالملک منتجب الدین یزدی مورخ و نویسندۀ بزرگ ایرانی دورۀ ایلخانان مغول . پس از مرگ پدر (۶۷۵ق)، تحت تربیت عموهایش (شهاب الدین و ظهیرالدین ) قرار گرفت و چون به سن رشد رسید در ۶۹۳ق صاحب دیوان رسائل پادشاه خاتون قراختایی حاکم کرمان شد و به سرعت ترقی کرد. با جلوس محمد شاه قراختائی (۶۹۵ـ۷۰۳ق) از کار خود برکنار شد ولی در ۷۰۳ق و ظاهراً در آ‎غاز حکومت قطب الدین شاه جهان شغل دیوانی خود را از سر گرفت و در سال ۷۱۵ق به خدمت ابن قتلغ نویان، از امرای بزرگ دوره اولجایتو و سلطان ابوسعید درآمد. او مؤلف کتاب های سمط العلی ، در تاریخ قراختائیان کرمان (۷۱۵ ق)، نسائم الاسحار، در شرح حال وزرا (۷۲۵ق)؛ درّة الاخبار؛ و لمعة الانوار(۷۳۰ق) است.