امیرناصر کاتوزیان ( ۲ اردیبهشت ۱۳۱۰ – ۱۱ شهریور ۱۳۹۳ ) حقوق دان، استاد ممتاز دانشکدهٔ حقوق دانشگاه تهران، وکیل پایه یک کانون وکلای دادگستری، و قاضی سابق دادگستری بود. او را پدر علم حقوق ایران می دانند. بیشتر کتاب های او، از منابع اصلی درس حقوق مدنی دانشجویان حقوق به شمار می روند. ۱۴ بهمن ۱۳۸۳، محمد خاتمی، رئیس جمهور وقت ایران، نشان درجه یک فرهنگ و هنر را به او اهدا کرد.
... [مشاهده متن کامل]
امیرناصر کاتوزیان، ۱۳۱۰ خورشیدی در تهران زاده شد. پدرش ابوالفضل کاتوزیان و عمویش وکیل دادگستری و حقوق دان بودند. او هم واره مادرش را نخستین معلم و مربی اش یاد می کرد. کاتوزیان تحصیلات ابتدایی را در دبستان اقبال و دوران متوسطه را در دبیرستان علمیه گذراند. سپس وارد دانشگاه تهران شد و به تحصیل در رشته حقوق پرداخت. کاتوزیان در سال ۱۳۳۱ از پایان نامه خود با عنوان «عقد ضمان» دفاع کرد و مدرک کارشناسی خود را با درجه بسیار خوب به اتمام رساند. محمد سنگلجی، استاد دانشگاه تهران و از استادان او، در پشت رساله اش تصدیق نمود که او به درجه ای از اجتهاد رسیده است. کاتوزیان، در سال ۱۳۳۹ با دفاع از رسالهٔ دکترایش با عنوان «وصیت درحقوق مدنی ایران» و نظریهٔ ابتکاری اش با نام «شخصیت حقوقی ترکه»، دکترای حقوق گرفت. او نخستین دانشجوی ایرانی بود که در ایران دکترای حقوق می گرفت. محمود شهابی خراسانی، از استادان مهم او در حقوق بوده است.
۱۳۵۱، به استادی تمام دانشگاه تهران با پایه یک استادی رسید. ۱۳۵۸، سرپرست دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران شد. بازسازی و انتشار مجله دانشکده، تجدید نظر در برنامه دانشکده، هم گامی با تحولات اجتماعی، و نقد لایحه قصاص از کارهای عمده او در این دوران بود. او در جریان انقلاب فرهنگی و تعطیل شدن دانشگاه تهران از سرپرستی دانشکده حقوق استعفا داد. با انقلاب فرهنگی، او ۱۱ سال از استادی دانشگاه تهران برکنار شد تا آن که دوباره از او دعوت به همکاری شد.
او ۵۷ کتاب نوشت، که بیشترشان کتاب آموزشی دانشگاهی هستند.
کاتوزیان، حقوق را رسوب تاریخی اخلاق و جوهر حقوق را عدالت می دانست. او بر این باور بود که «قانون بدون رعایت عدالت هیچ شرافتی ندارد و عدالت والاترین ارزش هاست». حقوق دان را بنده و مطیع قانون گذار نمی دانست و تأکید می کرد که «در پیشگاه عدالت زانو می زنیم، نه دربرابر قدرت».
... [مشاهده متن کامل]
امیرناصر کاتوزیان، ۱۳۱۰ خورشیدی در تهران زاده شد. پدرش ابوالفضل کاتوزیان و عمویش وکیل دادگستری و حقوق دان بودند. او هم واره مادرش را نخستین معلم و مربی اش یاد می کرد. کاتوزیان تحصیلات ابتدایی را در دبستان اقبال و دوران متوسطه را در دبیرستان علمیه گذراند. سپس وارد دانشگاه تهران شد و به تحصیل در رشته حقوق پرداخت. کاتوزیان در سال ۱۳۳۱ از پایان نامه خود با عنوان «عقد ضمان» دفاع کرد و مدرک کارشناسی خود را با درجه بسیار خوب به اتمام رساند. محمد سنگلجی، استاد دانشگاه تهران و از استادان او، در پشت رساله اش تصدیق نمود که او به درجه ای از اجتهاد رسیده است. کاتوزیان، در سال ۱۳۳۹ با دفاع از رسالهٔ دکترایش با عنوان «وصیت درحقوق مدنی ایران» و نظریهٔ ابتکاری اش با نام «شخصیت حقوقی ترکه»، دکترای حقوق گرفت. او نخستین دانشجوی ایرانی بود که در ایران دکترای حقوق می گرفت. محمود شهابی خراسانی، از استادان مهم او در حقوق بوده است.
۱۳۵۱، به استادی تمام دانشگاه تهران با پایه یک استادی رسید. ۱۳۵۸، سرپرست دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران شد. بازسازی و انتشار مجله دانشکده، تجدید نظر در برنامه دانشکده، هم گامی با تحولات اجتماعی، و نقد لایحه قصاص از کارهای عمده او در این دوران بود. او در جریان انقلاب فرهنگی و تعطیل شدن دانشگاه تهران از سرپرستی دانشکده حقوق استعفا داد. با انقلاب فرهنگی، او ۱۱ سال از استادی دانشگاه تهران برکنار شد تا آن که دوباره از او دعوت به همکاری شد.
او ۵۷ کتاب نوشت، که بیشترشان کتاب آموزشی دانشگاهی هستند.
کاتوزیان، حقوق را رسوب تاریخی اخلاق و جوهر حقوق را عدالت می دانست. او بر این باور بود که «قانون بدون رعایت عدالت هیچ شرافتی ندارد و عدالت والاترین ارزش هاست». حقوق دان را بنده و مطیع قانون گذار نمی دانست و تأکید می کرد که «در پیشگاه عدالت زانو می زنیم، نه دربرابر قدرت».
