ناصر رستگارنژاد ( ۳ اردیبهشت ۱۳۱۸ – درگذشتهٔ ۲۲ آذر ) ترانه سرا و آهنگساز ایرانی بود.
نام او با ترانه های شانه، مهتاب، رقیب و شب بود، بیابان بود پیوند خورده است.
رستگارنژاد در شهر رشت متولد شد. او فراگیری موسیقی را از سال های کودکی آغاز می کند. از ۱۴ سالگی نزد کریم سرخوش و پس از او نزد پسرش ابراهیم سرخوش، آموزش موسیقی را پی می گیرد.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۷ سالگی اولین ترانه خود را برای احمد ابراهیمی از خوانندگان آن زمان رادیو می سازد. پس از آن با تشویق استادش آهنگ شب های میگون را برای خانم لیلی قوانلو با نام هنری غزال ساخت. سپس به ساخت ترانه های بیشتری در رادیو نیرو هوایی و رادیو ایران ادامه داد و عضو شورای نویسندگان رادیو ایران شد. او طی مدت کوتاه فعالیت هنری خود در حدود ۳۸۰ ترانه تصنیف کرد که توسط بسیاری از خوانندگان مشهور آن دوران مانند: ویگن، پوران، دلکش، الهه، جبلی، عباس مهرپویا، شمس و … اجرا شد.
رستگارنژاد دوست صمیمی پوران و همسر اول او عباس شاپوری، آهنگ ساز و سازنده چند ترانه مشهور مانند نیلوفر بود و به واسطه همین دوستی چندین ترانه مشهور پوران از ساخته های او است. ترانه هایی مانند: خزر، طلیعه، افسونگر، شانه و شب بود، بیابان بود و … ترانهٔ مهتاب، رقیب، شانه، به خاط تو، گلی به جمالت و … با صدای ویگن نیز از کارهای رستگارنژاد است.
در اوایل دهه ۶۰ میلادی فستیوال موسیقی ملل در ایران و در تالار رودکی برگزار شد. از جمله مدعوین، هنری کاول رئیس بخش موسیقی دانشگاه کلمبیا بود. ناصر رستگارنژاد به خاطر آشنایی با زبان انگلیسی عهده دار میزبانی او می شود. هنری کاول شیفته کارهای رستگارنژاد و اطلاعات او در زمینه موسیقی می شود. از او درخواست می کند تا برای تدریس و سخنرانی به آمریکا بیاید. مدتی بعد وی به علت درگیری با یکی از مقامات آن روزگار جلای وطن می کند و به اتریش و نزد لوریس چکناوریان می آید.
پس از آن در دسامبر ۱۹۶۳ به ایالات متحده آمریکا و دانشگاه کلمبیا رفته و برای مدت شش ماه میهمان آن دانشگاه بوده است. او کنسرتی نیز در کارنگی هال نیویورک اجرا کرد که بلافاصله از طرف محمود فروغی، سفیر وقت ایران در آمریکا مورد قدردانی قرار می گیرد و روزنامه نیویورک تایمز نیز با انتشار مطلبی از وی تمجید می کند.
رستگار نژاد از آن تاریخ تا پایان عمر ساکن آمریکا بود و طی این مدت در دانشگاه های کلمبیا، نیویورک و پرینستون به تدریس ادبیات و موسیقی ایرانی اشتغال داشت و تقدیرنامه های زیادی از دانشگاه ها و روزنامه ها و مجلات معتبر دریافت کرد.
نام او با ترانه های شانه، مهتاب، رقیب و شب بود، بیابان بود پیوند خورده است.
رستگارنژاد در شهر رشت متولد شد. او فراگیری موسیقی را از سال های کودکی آغاز می کند. از ۱۴ سالگی نزد کریم سرخوش و پس از او نزد پسرش ابراهیم سرخوش، آموزش موسیقی را پی می گیرد.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۷ سالگی اولین ترانه خود را برای احمد ابراهیمی از خوانندگان آن زمان رادیو می سازد. پس از آن با تشویق استادش آهنگ شب های میگون را برای خانم لیلی قوانلو با نام هنری غزال ساخت. سپس به ساخت ترانه های بیشتری در رادیو نیرو هوایی و رادیو ایران ادامه داد و عضو شورای نویسندگان رادیو ایران شد. او طی مدت کوتاه فعالیت هنری خود در حدود ۳۸۰ ترانه تصنیف کرد که توسط بسیاری از خوانندگان مشهور آن دوران مانند: ویگن، پوران، دلکش، الهه، جبلی، عباس مهرپویا، شمس و … اجرا شد.
رستگارنژاد دوست صمیمی پوران و همسر اول او عباس شاپوری، آهنگ ساز و سازنده چند ترانه مشهور مانند نیلوفر بود و به واسطه همین دوستی چندین ترانه مشهور پوران از ساخته های او است. ترانه هایی مانند: خزر، طلیعه، افسونگر، شانه و شب بود، بیابان بود و … ترانهٔ مهتاب، رقیب، شانه، به خاط تو، گلی به جمالت و … با صدای ویگن نیز از کارهای رستگارنژاد است.
در اوایل دهه ۶۰ میلادی فستیوال موسیقی ملل در ایران و در تالار رودکی برگزار شد. از جمله مدعوین، هنری کاول رئیس بخش موسیقی دانشگاه کلمبیا بود. ناصر رستگارنژاد به خاطر آشنایی با زبان انگلیسی عهده دار میزبانی او می شود. هنری کاول شیفته کارهای رستگارنژاد و اطلاعات او در زمینه موسیقی می شود. از او درخواست می کند تا برای تدریس و سخنرانی به آمریکا بیاید. مدتی بعد وی به علت درگیری با یکی از مقامات آن روزگار جلای وطن می کند و به اتریش و نزد لوریس چکناوریان می آید.
پس از آن در دسامبر ۱۹۶۳ به ایالات متحده آمریکا و دانشگاه کلمبیا رفته و برای مدت شش ماه میهمان آن دانشگاه بوده است. او کنسرتی نیز در کارنگی هال نیویورک اجرا کرد که بلافاصله از طرف محمود فروغی، سفیر وقت ایران در آمریکا مورد قدردانی قرار می گیرد و روزنامه نیویورک تایمز نیز با انتشار مطلبی از وی تمجید می کند.
رستگار نژاد از آن تاریخ تا پایان عمر ساکن آمریکا بود و طی این مدت در دانشگاه های کلمبیا، نیویورک و پرینستون به تدریس ادبیات و موسیقی ایرانی اشتغال داشت و تقدیرنامه های زیادی از دانشگاه ها و روزنامه ها و مجلات معتبر دریافت کرد.
