ناصر حسن

ناصر، حسن (کرمان ۱۲۷۰ـ۱۳۳۰ش)
(نامِ اصلی: میرزا حسن بن ناصر لشکر محمدعلی ناصر) مترجم تئاتر ایران. تحصیل کردۀ اروپا بود، و علاقۀ زیادی به مولیر داشت. نمایش نامه هایی را که از فرانسه به فارسی ترجمه می کرد با آداب و رسوم و خلق و خوی ایرانی و حتی گیلانی تطبیق می داد تا مردم را که به نمایش های سنتی عادت کرده بودند با تئاتر مدرن آشنا سازد. ازجمله ترجمه های اوست:خسیس، عاشق گیج، مریض خیالی، مکر زنان، تارتوف/سالوس، ری بلاس، مسافرت حاجی قربان، یک بوسه، و آشپز باغ عشرت، انتقام ارواح، دایه خانم. اغلب ترجمه های حسن ناصر در رشت توسط دایی نمایشی اجرا می شد. حسن ناصر پیشکار مالیۀ گیلان بود و مدرسۀ رشدیه را در رشت (۱۲۸۵ش) سرپرستی می کرد. او با همکاری میرزا علی آقا حبیبی (مدیر مدرسۀ اتفاق) و اسماعیل پوررسول (مدیر مدرسۀ سعادت) مدرسۀ شمس را تشکیل دادند و در اقدام برای ترویج فعالیت های نمایشی در گیلان «هیئت امید ترقی » (۱۲۸۹ش) را بنیاد نهادند، که «دایی نمایشی» نیز عضو فعال این گروه بود. پس از انحلال این گروه «جمعیت فرهنگ رشت» (۱۲۹۵ش) را تأسیس کرد و با شروع جنگ جهانی اول به تهران بازگشت، و در ۱۳۱۸ش در نامه ای به ادارۀ کل نگارش وزارت فرهنگ اعلام کرد که همۀ گروه های نمایشی مجازند آثار ترجمه شدۀ وی را بر روی صحنه اجرا کنند، اما او ترجیح داد که نامی از وی به عنوان مترجم برده نشود.