ناشناسی

ناشناس که صفت آن ناشناسی یا گمنامی می شود، زمانی است که هویت یک شخص آشکار نباشد. به زبان ساده یعنی شخص از نام واقعی خودش استفاده نکند.
از مهم ترین کاربردهای ناشناسی، انتخابات های آزاد می باشد که باید هویت رأی دهندگان مخفی باقی بماند. در موقعیت های بسیار دیگری ( مثل گفتگو بین افراد غریبه یا خرید از یک فروشگاه ) ناشناسی همیشه به صورت یک چیز طبیعی پذیرفته شده است. همچنین موقعیت هایی وجود دارد که شخص خودش دوست دارد ناشناس بماند. در کارهای خیر فرد نیکوکار دوست ندارد کسی از او تقدیر کند. کسی که در معرض تهدید است ممکن است ترجیح بدهد ناشناس بماند. شاهد یک جرم ممکن است دوست نداشته باشد هویتش معلوم شود و ترجیح بدهد ناشناس بماند. افراد مجرم ممکن است برای اینکه شناسایی نشوند از ناشناسی استفاده کنند. همچنین ناشناس ماندن ممکن است به صورت غیرعمدی رخ دهد مثلاً در اثر گذشت زمان یا خراب شدن آثار یک رویداد اطلاعات شناسایی از بین برود.
در بعضی از موارد شخص می تواند با انتخاب یک نام مستعار به صورت نیمه ناشناس مدت طولانی با دیگران در ارتباط باشد. مثال هایی از نام های مستعار تخلص، نام خودمانی، شماره کارت بانکی، شماره حساب بانکی و شماره دانشجویی است.
ناشناسی می تواند کاهش دهنده هزینه هایی که یک شخص برای کارهای خودش پرداخت می کند باشد.
ناشناسی در تجارت می تواند حریم خصوصی افراد را حفظ کند. مثلاً بعضی از مشتریان ترجیح می دهند به جای کارت اعتباری از پول نقد استفاده کنند تا ناشناس باقی بمانند.
برخی افراد با انگیزه های دینی و اخلاقی، تلاش میکنند هویتشان را در جریان انجام امور خیریه فاش نکنند.
بیشتر نظرات کاربران در اینترنت به طور ناشناس و با نام های مستعار غیرقابل شناسایی درج می شود. اگرچه حساب های کاربری برای خودشان هر کدام دارای هویت هستند ولی این هویت ممکن است جدا از هویت شخص حقیقی باشد و ناشناس عمل کند.