- ناسپرده جهان ؛ نیازموده. دنیاندیده. کم سال. جوان که روزگاری دراز بر او سپری نشده باشد :
بدو گفت کای یادگار مهان
پسندیده و ناسپرده جهان.
فردوسی.
ز دست یکی ناسپرده جهان نه گردی نه نام آوری از مهان.
فردوسی.
پدرمرده و ناسپرده جهان نداند همی آشکار و نهان.
فردوسی.
ناسپرده. [ س ِ پ ُ دَ /دِ ] ( ن مف مرکب ) مقابل سپرده. رجوع به سپرده شود.