خرد نیست با مردم ناسپاس
نه آن را که او نیست یزدان شناس.
فردوسی.
ستاننده گر ناسپاس است نیزسزد گر ندارد کس او را بچیز.
فردوسی.
چنین داد پاسخ که ای ناسپاس !نگوید چنین مرد یزدان شناس.
فردوسی.
ز هرکس پشیمان تر آن را شناس که نیکی کند با کس ناسپاس.
اسدی.
با ناسپاسان نیکی کردن از خیرگی باشد.( قابوسنامه ).
نبوم ناسپاس ازاو که ستورسوی فرزانه بهتر از نسپاس.
ناصرخسرو.
ناسپاس را بخود راه مده.( خواجه عبداﷲ انصاری ).
سپاس خدا کن که بر ناسپاس نگوید ثنا مرد یزدان شناس.
نظامی ( از آنندراج ).
همه در خرام و خورش ناسپاس نبینی در ایشان کس ایزدشناس.
نظامی.
قیمت این خاک بواجب شناس خاک سپاسی بکن ای ناسپاس.
نظامی.
وگر بر دروغ افکنی این اساس سر و مال بستانم از ناسپاس.
نظامی.
حسن یوسف را حسد بردند مشتی ناسپاس قول احمد را خطا گفتند جمعی ناسزا.
خاقانی.
عادت آن ناسپاسان در تو رست نایدت هر بار دلو از چه درست.
مولوی.
گر انصاف خواهی سگ حق شناس به از آدمیزاده ناسپاس.
سعدی.
و باتفاق خردمندان سگ حق شناس به که آدمی ناسپاس. ( گلستان سعدی ).که زائل شود نعمت ناسپاس.
سعدی.