نازنین دیهیمی ( زادهٔ ۱۳۶۷ در تهران – درگذشتهٔ ۲۰ آبان ۱۳۹۶ ) مترجم، ویراستار و روزنامه نگار ایرانی بود.
نازنین دیهیمی ترجمه را زیر نظر پدرش، خشایار دیهیمی، آموخت و کار ترجمه را با آثاری در حوزهٔ ادبیات نوجوانان آغاز کرد، و در زمینهٔ ادبیات نمایشی و علوم انسانی ادامه داد. از دیهیمی ترجمه هایی ( با همکاری مهدی نوری ) از آثار تام استاپارد، لوسی کرک وود، و جان هاج، در قالب مجموعهٔ «تئاتر و تاریخ» ، منتشر شده است. از ترجمه های دیگر او می توان به مجموعه مقالاتی از اسلاونکا دراکولیچ، و مجموعه ای از کتابهای داستانی باربارا پارک اشاره کرد. او نزدیک به یک دهه از ویراستاران ادبی نشر ماهی بود.
... [مشاهده متن کامل]
ترجمهٔ او از کتاب میک هارته این جا بود به اولین فهرست کتابهای برگزیدهٔ کودکان و نوجوانان لاک پشت پرنده راه یافت و کتاب از من نخواهید لبخند بزنم نیز در سیزدهمین فهرست لاکپشت پرنده جای گرفت. همچنین ترجمهٔ او ( با همکاری مهدی نوری ) از بازی نامه حکایت مرده بی صاحب، اثر لوسی کرک وود، نامزد دریافت سی و چهارمین جایزهٔ کتاب سال در گروه هنر بود.
به عنوان روزنامه نگار در نشریاتی چون ماهنامه شبکه آفتاب، و هفته نامه صدا قلم زد و از روزنامه نگاران دورهٔ دوم روزنامهٔ نشاط بود که مراجع قضایی مانع از انتشار آن شدند. او همراه با گروهی از این روزنامه نگاران سایت ادبی سرخ و سیاه را ایجاد کردند، که مفری برای انتشار کارهایشان شد.
از فعالیتهای دیهیمی در زمینهٔ تئاتر، می توان به کارگردانی نمایش دوشیزه و مرگ، اثر آریل دورفمن اشاره کرد که در بند زنان زندان اوین، با بازیگری همبندانش در ۱۳۹۱ اجرا شد؛ و ترجمه و دراماتورژی ویتسک، اثر گئورگ بوشنر، که در زمستان همان سال، در تالار حافظ، با حذف نام او بر صحنه رفت. حذف نام او از نمایش ویتسک به دلیل فشار نهادهای امنیتی مبنی بر توقیف نمایش، در حالی که او در زندان بود، با انتقادهای فراوانی همراه شد. این انتقادها با بیرون آمدن نازنین دیهیمی از زندان و عذرخواهی رضا ثروتی کمرنگ شد.
او در ۲۵ بهمن ۱۳۹۰ به اتهام اخلال در نظم عمومی و اقدام علیه امنیت ملی به ۴ ماه حبس تعزیری و چهار ماه حبس تعلیقی بازداشت شد و به مدت دو ماه در زندان اوین در بازداشت موقت بود. دیهیمی در ۱۰ آبان ۱۳۹۱ به همراه ۸ زندانی دیگر در اعتراض به یورش گارد ویژه در زندان اوین اعتصاب غذا کرد و پس از تنظیم شکایت از مأموران زندان، و با تعهد مسئولان حفاظت و بازرسی زندان اوین مبنی بر برخورد با مأموران خاطی و عدم تکرار در آینده به اعتصاب غذای خود پایان داد. او در ۲۵ دی ۱۳۹۱ با پایان دوره محکومیتش از زندان اوین آزاد شد. یادداشت های روزانهٔ او از زندان در سایت کلمه منتشر شده است.
نازنین دیهیمی ترجمه را زیر نظر پدرش، خشایار دیهیمی، آموخت و کار ترجمه را با آثاری در حوزهٔ ادبیات نوجوانان آغاز کرد، و در زمینهٔ ادبیات نمایشی و علوم انسانی ادامه داد. از دیهیمی ترجمه هایی ( با همکاری مهدی نوری ) از آثار تام استاپارد، لوسی کرک وود، و جان هاج، در قالب مجموعهٔ «تئاتر و تاریخ» ، منتشر شده است. از ترجمه های دیگر او می توان به مجموعه مقالاتی از اسلاونکا دراکولیچ، و مجموعه ای از کتابهای داستانی باربارا پارک اشاره کرد. او نزدیک به یک دهه از ویراستاران ادبی نشر ماهی بود.
... [مشاهده متن کامل]
ترجمهٔ او از کتاب میک هارته این جا بود به اولین فهرست کتابهای برگزیدهٔ کودکان و نوجوانان لاک پشت پرنده راه یافت و کتاب از من نخواهید لبخند بزنم نیز در سیزدهمین فهرست لاکپشت پرنده جای گرفت. همچنین ترجمهٔ او ( با همکاری مهدی نوری ) از بازی نامه حکایت مرده بی صاحب، اثر لوسی کرک وود، نامزد دریافت سی و چهارمین جایزهٔ کتاب سال در گروه هنر بود.
به عنوان روزنامه نگار در نشریاتی چون ماهنامه شبکه آفتاب، و هفته نامه صدا قلم زد و از روزنامه نگاران دورهٔ دوم روزنامهٔ نشاط بود که مراجع قضایی مانع از انتشار آن شدند. او همراه با گروهی از این روزنامه نگاران سایت ادبی سرخ و سیاه را ایجاد کردند، که مفری برای انتشار کارهایشان شد.
از فعالیتهای دیهیمی در زمینهٔ تئاتر، می توان به کارگردانی نمایش دوشیزه و مرگ، اثر آریل دورفمن اشاره کرد که در بند زنان زندان اوین، با بازیگری همبندانش در ۱۳۹۱ اجرا شد؛ و ترجمه و دراماتورژی ویتسک، اثر گئورگ بوشنر، که در زمستان همان سال، در تالار حافظ، با حذف نام او بر صحنه رفت. حذف نام او از نمایش ویتسک به دلیل فشار نهادهای امنیتی مبنی بر توقیف نمایش، در حالی که او در زندان بود، با انتقادهای فراوانی همراه شد. این انتقادها با بیرون آمدن نازنین دیهیمی از زندان و عذرخواهی رضا ثروتی کمرنگ شد.
او در ۲۵ بهمن ۱۳۹۰ به اتهام اخلال در نظم عمومی و اقدام علیه امنیت ملی به ۴ ماه حبس تعزیری و چهار ماه حبس تعلیقی بازداشت شد و به مدت دو ماه در زندان اوین در بازداشت موقت بود. دیهیمی در ۱۰ آبان ۱۳۹۱ به همراه ۸ زندانی دیگر در اعتراض به یورش گارد ویژه در زندان اوین اعتصاب غذا کرد و پس از تنظیم شکایت از مأموران زندان، و با تعهد مسئولان حفاظت و بازرسی زندان اوین مبنی بر برخورد با مأموران خاطی و عدم تکرار در آینده به اعتصاب غذای خود پایان داد. او در ۲۵ دی ۱۳۹۱ با پایان دوره محکومیتش از زندان اوین آزاد شد. یادداشت های روزانهٔ او از زندان در سایت کلمه منتشر شده است.
