نازاده. [ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) بچه ناورده. بارننهاده. نزاده. که بار خود ننهاده باشد. که بچه خود نزائیده باشد : گر نبایدت بزادن بگرایم من همچنین باشم و نازاده بپایم من.
منوچهری.
|| نزائیده. متولدنشده : ای ازآن آوا که گر گوباره آنجا بگذرد بفکند نازاده بچه باز گیردزاده شیر.
منجیک.
مرا نیز نازاده ازمادرم همی آتش افروختی بر سرم.
فردوسی.
فرهنگ فارسی
۱ - ( صفت ) زاییده نشده متولد نگشته : ز تف سنان تو نازاده دشمن ز بیم سنان تو ناید بمحشر . ( ازرقی المعجم ) ۲ - ( صفت ) آنکه بچه نزاده : گر نبایدت بزادن بگرایم من همچنین باشم و نازاده بیایم من . ( منوچهری لغ. )