نارنجک

نارنجک یا "نارنجک جنگی" نوعی جنگ افزار است که توسط نفر قابل حمل بوده و علیه نفرات استفاده می شود.
نارنجک دارای مقداری ماده منفجره است که وزن آن بستگی به نوع خرج مصرفی و وظیفهٔ تعریف شده برای نارنجک دارد ولی از یک کیلوگرم تجاوز نمی کند و توسط محفظه ای فلزی احاطه شده است. محفظهٔ فلزی معمولاً قابلیت ترکش شدن خوبی دارد تا در صورت انفجار مواد منفجره بیشترین آسیب ممکن را به نفرات دشمن وارد کند. از نارنجک در جنگ های نزدیک مثلاً پاک سازی سنگر دشمن یا تیربارچی یا استحکامات دشمن استفاده می شود. البته نارنجک هایی نیز هستند که فقط با موج حاصل از انفجار به نفرات آسیب می زنند.
نارنجک ها دارای ساز و کاری هستند تا جلوی انفجار ناخواسته را بگیرد. این سازوکار در اکثر نارنجک ها مشابه است که به آن ضامن نارنجک می گویند. ضامن معمولاً شامل سوزن و اهرمی است که جلوی ضربه زدن ناخواسته و اتفاقی سوزن به چاشنی را می گیرد. چاشنی ماده ای حساس به ضربه است که پس از ضربه سوزن، ماده منفجره را بعد از مدت زمانی در حدود سه تا پنج ثانیه منفجر می کند. البته انواعی از مواد منفجره نیز هستند که احتیاجی به چاشنی ندارند. مانند "نیترو گلیسیرین" که خود در اثر ضربه حاصل از پرتاب نارنجک و برخورد آن به زمین منفجر می شود. در این نوع نارنجک ها دیگر اضطراری برای پرتاب نارنجک وجود ندارد زیرا تا ضربه شدیدی نخورد منفجر نخواهد شد که البته این نوع نیز ضامن خاص خود را دارد.
ممکن است خرج نارنجک دارای مواد شیمیایی باشد ( همان بمب های شیمیایی در مقیاسی کوچک تر ) .
انواع دیگری از نارنجک نیز هست که برای کشتن افراد طراحی نشده اند، مانند نارنجک صوتی که با انفجار صدای شدیدی تولید می کند که می تواند افراد را برای مدت کوتاهی گیج کند یا نارنجک نوری که با انفجار، نور شدیدی تولید می کند یا نارنجک دودزا یا نارنجک مولد گازهای اشک آور یا بی هوش کننده که توسط نیروهای انتظامی برای متفرق کردن تظاهرکنندگان یا رهایی گروگان ها استفاده می شوند. البته نارنجک دودزا در جنگ نیز برای مخفی کردن موقت نفرات و تحرکات از دید دشمن استفاده می شود مثلاً در هنگام حمله تک تیرانداز دشمن به ستون نفرات، برای ایجاد فرصتی برای پنهان شدن و سنگر گرفتن.
• نارنجک های دستی
• جنگ افزارهای غیر مرگبار
• سلاح های آتش زا
• نارنجک ها
• مقاله های نیازمند به ویکی سازی
• مقاله های بدون منبع
• همه مقاله های بدون منبع
• پیوند رده انبار که به صورت محلی تعریف شده است

نارنجک (قروه). نارنجک ( قروه ) ، روستایی از توابع بخش چهاردولی شهرستان قروه در استان کردستان ایران است.
در این روستا کشت هندوانه، سیب زمینی، گندم رایج است.
این روستا در دهستان چهاردولی شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۰۶۱ نفر ( ۲۳۲خانوار ) بوده است.

نارْنجَک (grenade)
نارْنجَک
پرتابۀ کوچک حاوی مادۀ منفجره یا هر مادۀ دیگر که معمولاً با دست پرتاب می شود، اما گاهی اوقات از تفنگ نیز آن را شلیک می کنند. نارنجک دستی معمولاً یک چاشنی با زمان عمل چهار ثانیه دارد: این مدت برای رسیدن نارنجک به هدف کافی است، اما برای برداشتن و پرتاب کردن مجدد آن به دست دشمن کم است. نارنجک مخصوص تفنگ در جنگ جهانی اول ابداع شد تا بُردِ پرتاب بیش از نارنجک دستی امکان پذیر شود؛ در جایی به کار می روند که خطوط سنگرهای دشمن در فاصله ای دورتر از برد نارنجک های دستی قرار دارد. نخستین مدل های آن به صورت سیلندرهای چدنی حامل مواد منفجره بودند، که با یک چاشنی به هم فشردۀ ساده به میله ای فولادی متصل شده بودند. میله در داخل لوله تفنگ قرار می گرفت و خزانۀ تفنگ با فشنگ خالی پر می شد. در زمان شلیک، انفجار فشنگ، میله را از لولۀ تفنگ خارج می کرد و نارنجک را به برد تقریبی ۱۰۰ تا ۱۵۰متری می فرستاد. اما چون این روش به تفنگ ها آسیب می رساند، به تدریج مخزنی پیاله ای جایگزین شیوۀ قبلی شد که به دهانۀ لوله تفنگ متصل بود و نارنجک در درون آن قرار می گرفت سپس، از انفجار فشنگ مشقی برای پرتاب نارنجک استفاده می شد. نارنجک را از قرن ۱۵م می شناختند، اما تا قرن ۱۹ دیگر به کار نمی رفت، آنگاه در جنگ روس و ژاپن در ۱۹۰۵ احیا شد و بار دیگر به هنگام آغاز جنگ سنگرها در جنگ جهانی اول متداول شد. نخست به صورت پرتابۀ دست ساز، از قوطی های خالی که با باروت و سنگ پر می شد و یک چاشنی ابتدایی داشت، و بعدها به صورت اسلحه ای رسمی با طراحی مناسب عرضه شد. تاکنون نارنجک های زیادی با طرح های آزمایشی ساخته شده، اما سه مدل استاندارد که از زمان جنگ جهانی اول باقی مانده عبارت اند از «بمب میلز» انگلیسی و «نارنجک آناناسی» فرانسوی، که هر دو به صورت اشیای توپ مانند و به آسانی قابل پرتاب اند، و نوع دیگر نیز نارنجک های قلمی آلمانی، که شامل یک قوطی فلزی حامل مادۀ منفجره در انتهای دسته ای چوبی است.