ناربا

لغت نامه دهخدا

ناربا. ( اِ مرکب ) آش انار. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). از: نار [ انار ]+ با[ ابا ] ، معرب آن نارباج. ( برهان قاطع ). رمانیه. اناربا : دفع مضرت [ شرابی که آفتاب پرورده باشد ] با سکبا و سماق و ناربا کنند. ( نوروزنامه ).
زیربائی بزعفران و شکر
ناربائی ز زیربا خوشتر.
نظامی.
تا بسازی در شکم از بهر حلوا صندلی
آبنوس ناربا خور با برنج همچو عاج.
بسحاق.
چو نان خور بربودند از طبقچه چرخ
در آبنوس قدح ریخت ناربا شب داج.
احمد اطعمه.

فرهنگ فارسی

( اسم ) آش انار : [ دفع مضرت ( شرابی که آفتاب پرورده باشد ) با سکبا و سماق و ناربا کنند . ]

فرهنگ عمید

آش انار.

پیشنهاد کاربران

بپرس