ناراحت

ما {اَفسرده} را، برابر واژه بیگانه {depressed/دِپرِسد} داریم. به جایِ {ناراحت/اعصاب خورد/عصبانی} نیز می توانیم از {سُردَن} به همراه پیشوند های دیگر، بکار ببریم.
گمان کُنم که پیشوندِ {آ} در کنار {سُردن} که {آسُردَن} را بسازد، می تواند پیشنهاد خوبی برایِ {ناراحت شدن/عصبانی شدن. . . . } باشد.
در باره یِ اینکه چه پیشوند هایی درخور هستند، شما می توانید خود در پاسخ به این پیام، پیشنهاد دهید، ولی خودِ این تَن، برای آینده این کار را واگذار می کنم، چرا که اگر راست بگویم، هنوز به خوبی همه یِ کاربرد هایِ پیشوند های کاربردی پارسی را فرانگرفته ام و در باره بکار بردن برخی از آنها در کنار کارواژگان دو دل هستم.
بِدرود!

منبع لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی عمید
فرهنگ فارسی معین
فرهنگ واژه های سره
فرهنگ فارسی هوشیار
واژگان مترادف و متضاد
از دو بخش یک نا پارسی است بخش دیگر عربی راحت است.
واژه نا. ( پیشوند ) حرف نفی است بر مشتقات و صفات که کنایه از اسم فاعل و اسم مفعول است داخل میگردد. ( غیاث ) . بر کلمه درآید که محمول باشد بر منفی بطریق مواطات چنانکه دردمند و هوشیار که نادردمند و ناهوشیار خوانند. ( آنندراج ) . از ادات نفی و سلب است ، اوستائی na، هندی باستان na. . . کردی na و آن برای ترکیب صفات منفی ، در اول اسم و صفت درآید: ناامید، نابکار، ناخوب ، ناچران ، نابسود. ( حاشیه برهان چ معین ص 2086 ) . حرف نفی و سلب است و به اول فعل و مصدر و حاصل مصدر و اسم و صفات درآید. این حرف چون بر کلمه ای درآید، حروفی چون �ا� و �ه � و گاهی کلمه دوم در مرکبات از آخر کلمه مرکب حذف میشود:ناشخود، ناشخوده. ناشکیب ، ناشکیبا. نارسید، نارسیده. نابرید، نابریده. ناارز، ناارزنده. ناامید، ناامیدوار. ناباک ، ناباک دار. و نابسود، نابکار، ناپاکزاد، ناپسند، نابود، ناتوان ، ناچار، ناچرید، ناساز، ناسپاس ، ناسزا. ناشناس ، ناکام. نامراد، ناهمال ، نایافت. ( یادداشت مؤلف ) . ناکرده پدرود. ناچار. ناپدید. نانشسته. نازاد. ناتوان. ناسزا. نااهل. ناپیدا. ناپایدار. نادان. نامهربان. ناخرسند. نادوستداری :
مرا او بود هم نوح و هم ابراهیم و دیگر کس
همه کنعان نااهلند یا نمرود کنعانی
منبع. لغت نامه دهخدا
واژه راحت
معادل ابجد 609
تعداد حروف 4
تلفظ rāhat
نقش دستوری صفت
ترکیب ( صفت ) [عربی: راحة]
مختصات ( حَ ) [ ع . راحة ] ( اِمص . )
آواشناسی rAhat
الگوی تکیه WS
شمارگان هجا 2
منبع لغت نامه دهخدا