نادلیر

لغت نامه دهخدا

نادلیر. [ دِ ] ( ص مرکب ) جبان. ترسو. مقابل دلیر. رجوع به دلیر شود :
دلاور شد آن مردم نادلیر
گوزن اندرآمد به بالین شیر.

فردوسی.

ولیکن به شمشیر یازم به شیر
بدان تا نخواند کسم نادلیر.

فردوسی.

همه ره زنانند چون گرگ و شیر
به خوان نادلیرند و بر خون دلیر.

نظامی.

نادلاور