نادرپور، نادر (تهران ۱۳۰۸ـ لوس آنجلس ۱۳۷۸ش)
نادرپور، نادر
شاعر ایرانی. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در پایتخت گذراند و از دورۀ نوجوانی به شعر گرایید. در دهه های ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ در ادارۀ کل هنر هایی زیبا و وزارت فرهنگ و هنر به کار پرداخت و سپس، گروه «ادب امروز» را در رادیو تلویزیون ملّی ایران بنیاد نهاد و آن را سرپرستی کرد. سال هایی از زندگی اش، از اواخر دهۀ ۱۳۲۰ تا اوایل دهۀ ۱۳۳۰، در فرانسه و ایتالیا گذشت. در ۱۳۵۹ ایران را ترک کرد و ابتدا به فرانسه و در ۱۳۶۵ به لوس آنجلس امریکا رفت. گه گاه به تکاپوها و گفتارهای سیاسی هم روی آورد. امّا دل مشغولی اصلی و اساسی اش شعرگویی بود. چشم ها و دست ها (تهران، ۱۳۳۳)، دختر جام (تهران، ۱۳۳۳)، شام بازپسین (تهران، ۱۳۵۶)، خون خاکستر (امریکا، ۱۳۶۷)، زمین و زمان (امریکا، ۱۳۷۵) ازجمله دفترهای شعر اوست. سروده های او، که در مجموعۀ نوگرایی های معتدل مجلّۀ سخن جای می گیرد، اغلب پر از تصویر ها و ترکیب های گسترده است و چشم اندازی درخور توجّه را از مکتب رمانتیک عرضه می کند؛ این سروده ها به ویژه در دهۀ ۱۳۳۰ او را در میان علاقه مندان ادبی به اوج شهرت رساند. نادرپور به ترجمۀ برخی سروده های شاعران فرنگی هم پرداخته است و آثاری پراکنده در مطبوعات از وی در دست است. به گفت و گوهای مطبوعاتی و رادیو ـ تلویزیونی هم علاقه نشان داد. مهم ترین این گفت و گوها مصاحبۀ به نسبت مفصّلی است با صدرالدین الهی دربارۀ شعر معاصر ایران. این گفت وگو ها در آغاز دهۀ ۱۳۷۰ در مجلّۀ روزگار نو نشر یافته است.
نادرپور، نادر
شاعر ایرانی. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در پایتخت گذراند و از دورۀ نوجوانی به شعر گرایید. در دهه های ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ در ادارۀ کل هنر هایی زیبا و وزارت فرهنگ و هنر به کار پرداخت و سپس، گروه «ادب امروز» را در رادیو تلویزیون ملّی ایران بنیاد نهاد و آن را سرپرستی کرد. سال هایی از زندگی اش، از اواخر دهۀ ۱۳۲۰ تا اوایل دهۀ ۱۳۳۰، در فرانسه و ایتالیا گذشت. در ۱۳۵۹ ایران را ترک کرد و ابتدا به فرانسه و در ۱۳۶۵ به لوس آنجلس امریکا رفت. گه گاه به تکاپوها و گفتارهای سیاسی هم روی آورد. امّا دل مشغولی اصلی و اساسی اش شعرگویی بود. چشم ها و دست ها (تهران، ۱۳۳۳)، دختر جام (تهران، ۱۳۳۳)، شام بازپسین (تهران، ۱۳۵۶)، خون خاکستر (امریکا، ۱۳۶۷)، زمین و زمان (امریکا، ۱۳۷۵) ازجمله دفترهای شعر اوست. سروده های او، که در مجموعۀ نوگرایی های معتدل مجلّۀ سخن جای می گیرد، اغلب پر از تصویر ها و ترکیب های گسترده است و چشم اندازی درخور توجّه را از مکتب رمانتیک عرضه می کند؛ این سروده ها به ویژه در دهۀ ۱۳۳۰ او را در میان علاقه مندان ادبی به اوج شهرت رساند. نادرپور به ترجمۀ برخی سروده های شاعران فرنگی هم پرداخته است و آثاری پراکنده در مطبوعات از وی در دست است. به گفت و گوهای مطبوعاتی و رادیو ـ تلویزیونی هم علاقه نشان داد. مهم ترین این گفت و گوها مصاحبۀ به نسبت مفصّلی است با صدرالدین الهی دربارۀ شعر معاصر ایران. این گفت وگو ها در آغاز دهۀ ۱۳۷۰ در مجلّۀ روزگار نو نشر یافته است.