ناحیه پوچ

ناحیه پوچ (اخترشناسی). در اخترشناسی، نواحی پوچ ( به انگلیسی: Void ) به فضاهای خالی گسترده میان رشته های کهکشانی گفته می شود که شامل هیچ یا تعداد بسیار کمی کهکشان هستند. نواحی پوچ نخستین بار در سال ۱۹۷۸ در خلال مطالعه ای که توسط استیفن گرگور و لیرد ای. تامسون در رصدخانه ملی کیت پیک انجام می شد، کشف شدند. [ ۱] نواحی پوچ عموماً قطری از ۱۱ تا ۱۵۰ مگاپارسک دارند و به نواحی پوچ بزرگی که عاری از ابرخوشه های کهکشانی هستند ابرپوچی ( به انگلیسی: Supervoid ) گفته می شود. نواحی پوچی که در مناطق چگالتر قرار دارند از نواحی پوچی که در مناطق کم تراکم تر قراردارند، کوچکترند. [ ۲] گمان می رود که نواحی پوچ بر اثر نوسانات آکوستیک باریون در مه بانگ پدیدآمده باشند. این با شروع از ناهمسانگردی های کوچک ناشی از اغتشاشات کوانتومی در جهان اولیه با گذر زمان گسترش یافتند و سرانجام این ساختار کف - مانند «وب کیهانی» از نواحی پوچ و رشته های کهکشانی که امروزه مشاهده می شود، شکل گرفت.
بر پایه اثر زاکس - ولف، به نظر می رسد که نواحی پوچ با دمای مشاهده شده از تابش زمینه کیهانی مرتبط باشند. بخش های سردتر با نواحی پوچ در تناظر هستند، درحالی که بخشهای گرمتر با رشته های کهکشانی متناظرند. با توجه به اینکه اثر زاکس ولف تنها زمانی قابل توجه است که جهان از تابش یا انرژی تاریک پر شده باشد، وجود نواحی پوچ برای ارائه شواهد فیزیکی انرژی تاریک بسیار بااهمیت است. [ ۳]