ناتورام گودسه

بیست ژانویهٔ ۱۹۴۸، گودسه با گروهی از هم قطاران خود برای ترور گاندی از بمبئی به دهلی آمده بود. به رغم آشوب آفرینی و با وجود تلاش برای ترور، گودسه و همکاران اش موفق به اجرای نقشه های شان نشدند. یک نفر دستگیر شد، و باقی اعضا به بمبئی برگشتند. ده روز بعد، گودسه و بعضی از اعضا دوباره به دهلی سفر کردند. سی ژانویه، در ساعت پنج عصر، گودسه پیش از ره سپاری گاندی به آیین نیایش عصرانه، خودش را به او رساند. در برابر گاندی کرنش کرد، و بلافاصله برخاست و با سه تیر او را هدف گرفت. همان جا سلاح خود را زمین انداخت، پلیس را صدا زد، و خود را به قانون تسلیم کرد. محاکمهٔ گودسه در بیست و هفت ماه مه ۱۹۴۸ آغاز شد؛ آخرین دفاعیات او در پنج فوریه انجام شد، و متن آن بعدتر با عنوان «چرا گاندی را کشتم؟» انتشار یافت.
در دفاعیات اش، دربارهٔ ترور گاندی، این گونه گفته بود:
«با خود می اندیشیدم و می دیدم که، اگر جناب گاندی را بکشم، سراسر تباه خواهم شد، تنها انتظاری که می توانم از هموطنان خودم داشته باشم نفرت و بیزاری است، و نه فقط زندگی که عزت و آبروی ام از دست خواهد رفت. در عین حال، احساس می کردم که، بدون جناب گاندی، سیاست هندوستان مطمئناً به مسیر بهتری خواهد رفت، توان تلافی کردن پیدا می کند، و به اتکای نیروهای مسلح اش پرتوان خواهد شد. آیندهٔ من تباه می شود اما ملت ما از تعَدّیات پاکستان در امان خواهد ماند. »
در ادامه، نهرو و دولت اش را به دلیل دفاع شان از سکولاریسم هندوستان و «نقش آفرینی» همزمان در ایجاد دولت دین سالار پاکستان علناً محکوم کرده بود.
محاکمهٔ ناتورام گودسه و هفت نفر از همدستانش در ده فوریهٔ ۱۹۴۹ خاتمه یافت؛ گودسه و یک نفر دیگر ( نارایان آپته ) به مرگ، و ۶ نفر باقی به حبس ابد محکوم شدند. نهرو و دو پسر گاندی خواهان تبدیل حکم گودسه به حبس ابد بودند: اعدام قاتل گاندی را بی احترامی به مخالفت گاندی با مجازات مرگ می شمردند. اعتراض معترضان نتیجه نداد؛ گودسه از پذیرش عفو و بخشش احتراز کرد، و به حکم محکمه در پانزده نوامبر ۱۹۴۹ در زندان آمبالا به دار آویخته شد.