ناتا ژولیو

ناتّا، ژولیو (۱۹۰۳ـ۱۹۷۹)(Natta, Giulio)
ناتّا، ژولیو
شیمی دان ایتالیایی. جایزه نوبل شیمی ۱۹۶۳ را، با شیمی دان آلمانی، کارل تسیگلر، به سبب تحقیق در زمینۀ شیمی و تکنولوژی بسپار (پلیمر)های سنگین به دست آورد. تحقیقات اولیه اش در زمینۀ کاتالیزورهای ناهمگن، پایۀ سنتزهای بسیار مهم صنعتی، بود. در ایمپریا، واقع در حوالی موناکو، زاده شد و در مؤسسۀ پلی تکنیک میلان درس خواند. پس از کسب مقام استادی در پاویا، رم، و تورینو، در ۱۹۳۸ به پلی تکنیک میلان بازگشت و مدیر مؤسسۀ تحقیقاتی شیمی صنعتی شد و در زمینۀ پلاستیک های سنتزی (مصنوعی) به تحقیق پرداخت. در ۱۹۵۳، مشاور شرکت مونته کاتینی شد. زیگلر نیز با این شرکت همکاری می کرد. ناتّا کاتالیزورهای زیگلر را در پلیمریزاسیون پروپیلن (پروپن CH۳CH=CH۲) به کار برد. در ۱۹۵۴، دریافت که بخشی از پلیمر به شدت بلوری است و واژۀ ایزوتاکتیک (تک آرایشی) را برای تشریح ساختار متقارن این پلیمر وضع کرد. پلیمرهای ایزوتاکتیک یا تک آرایشی ناتّا، که بعد از ۱۹۵۴ کشف شدند، خصوصیات مهم صنعتی، ازجمله نقطۀ ذوب بالا، استحکام بالا، و توانایی تشکیل الیاف (فیبرها) و فیلم ها را از خود نشان می دادند. به این ترتیب، نوع جدیدی از پلیمریزاسیون، با نام پلیمریزاسیون کئوردیناسیونی، صورت گرفت.