نابغه ٔ جعدی

[ویکی اهل البیت] قیس بن عبدالله جعدی که همان نابغه جعدی است و درباره اسم «نابغه» بین مورخان اختلاف است. بعضی او را «نابغه فرزند قیس» و برخی او را «حبان فرزند قیس» و گروهی او را «قیس فرزند عبداللَّه» نامیده اند.
نام جدش جعده است و کنیه اش «ابو لیلی» بوده، وی معروف به «نابغه جعدی» از شاعران و اصحاب پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است که دارای عمری طولانی بود و در صفّین نیز همراه امیرمؤمنان علیه السلام مجاهدت کرد. وی در کوفه ساکن شد و معاویه او را با یکی از والیانش به اصفهان اعزام کرد. او در سال هفتاد هجری در اصفهان از دنیا رفت. گفته شده سن او در هنگام وفات 180 سال بوده و بعضی 240 سال گفته اند.
وی در عصر جاهلیّت موحّد بود و از خمر و اسکار دوری می کرد و از بت و پلیدی ها اجتناب می ورزید و معتقد به دین حنیف ابراهیم علیه السلام بود، استغفار می کرد، روزه می گرفت و از کارهای بیهوده دوری می جست.
طبق نقل بغدادی، نابغه دویست بیت شعر در محضر رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله سرود که حضرت از او تعجب کرد و او را تمجید نمود.
نابغه، بعد از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله به امامت امیرالمؤمنین علیه السلام اعتقاد داشت و در این باره شعری هم سروده است و پس از آن که علی علیه السلام به خلافت رسید، او با حضرت بیعت کرد و در صفین در رکاب حضرت جنگید.