تنش تیره و روی و مویش سپید
چو دیدش دل سام شد ناامید.
فردوسی.
بیامد بنزدیک پیل سپیدشهنشاه چین شد ز جان ناامید.
فردوسی.
چنین پاسخش داد دیو سپیدکه از روزگاران مشو ناامید.
فردوسی.
موی سپید چیست ندانی نشان مرگ زیرا که هر که دید ز خود ناامید شد.
جمال الدین اصفهانی.