از اواخر فوریهٔ ۲۰۱۴، پس از جنبش یورومیدان و انقلاب اوکراین در سال ۲۰۱۴، راهپیمای های گروه های هوادار روسیه و ضد دولت در شهرهای بزرگ در سراسر مناطق شرقی و جنوبی اوکراین برگزار شد. در مرحلهٔ نخست ناآرامی ها، سرشناس به " بهار روسیه " ( به روسی: Русская весна ) ، سرزمین کریمه پس از مداخله نظامی روسیه و همه پرسی کریمه که مورد انتقاد بین المللی ( بر اساس قطعنامه ۶۸/۲۶۲ سازمان ملل ) نیز بود توسط فدراسیون روسیه ضمیمه روسیه شد. راهپیمایی ها در مناطق دونتسک و لوهانسک ( مناطق ) به شورش مسلحانهْ تجزیه طلبان هوادار روسیه، منجر شد.
... [مشاهده متن کامل]
از اواخر سال ۲۰۱۴، شهرهای بیرون از منطقهٔ جنگی دونباس، مانند خارکوف، اودسا، کی یف و ماریوپل، مورد بمباران هایی قرار گرفتند که سازمان های یکپارچهٔ هوادار اوکراین را هدف قرار می دادند. برای حفظ کنترل بر جنوب و شرق اوکراین، دولت «عملیات ضد تروریستی» ( ATO ) را آغاز کرد و نیروهای مسلح را برای سرکوب ناآرامی ها فرستاد.
هنگامی که رئیس جمهور ویکتور یانوکوویچ از امضای پیمان نامه همکاری با اتحادیهٔ اروپا در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ خودداری کرد، اوکراین گرفتار ناآرامی شد. یک جنبش سیاسی سازمان یافته به نام " یورومیدان " خواستار روابط نزدیک تر با اتحادیه اروپا و برکناری یانوکوویچ شد. این جنبش در نهایت موفقیت آمیز بود و در انقلاب فوریه ۲۰۱۴ به اوج خود رسید که یانوکوویچ و دولت او را برکنار کرد. با این حال، برخی از مردم در شرق و جنوب اوکراین که بیشتر روس زبان بودند، و پایگاه های سنتی پشتیبانی از یانوکوویچ را در اختیار داشتند، این انقلاب را تأیید نکردند و برای روابط نزدیک تر با روسیه شروع به اعتراض کردند. تظاهرات مختلفی در کریمه به نفع خروج از اوکراین و الحاق به فدراسیون روسیه برگزار شد که منجر به بحران کریمه در سال ۲۰۱۴ شد.
در ۱ مارس، ساختمان های ادارهٔ دولتی منطقه ای ( RSA ) در استان های مختلف شرق اوکراین برای مدت کوتاهی توسط فعالان هوادار روسیه اشغال شد. در ۱۱ مارس، پس از تصرف دوبارهٔ ساختمان ها توسط واحدهای پلیس محلی و سرویس امنیتی اوکراین ( SBU ) ، همه اشغال ها پایان یافت. در دونتسک، اعتراضات در موارد متعدد به خشونت تبدیل شد، از جمله در ۱۳ مارس، زمانی که یک معترض هوادار اوکراین با ضربات چاقو کشته شد.
... [مشاهده متن کامل]
از اواخر سال ۲۰۱۴، شهرهای بیرون از منطقهٔ جنگی دونباس، مانند خارکوف، اودسا، کی یف و ماریوپل، مورد بمباران هایی قرار گرفتند که سازمان های یکپارچهٔ هوادار اوکراین را هدف قرار می دادند. برای حفظ کنترل بر جنوب و شرق اوکراین، دولت «عملیات ضد تروریستی» ( ATO ) را آغاز کرد و نیروهای مسلح را برای سرکوب ناآرامی ها فرستاد.
هنگامی که رئیس جمهور ویکتور یانوکوویچ از امضای پیمان نامه همکاری با اتحادیهٔ اروپا در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ خودداری کرد، اوکراین گرفتار ناآرامی شد. یک جنبش سیاسی سازمان یافته به نام " یورومیدان " خواستار روابط نزدیک تر با اتحادیه اروپا و برکناری یانوکوویچ شد. این جنبش در نهایت موفقیت آمیز بود و در انقلاب فوریه ۲۰۱۴ به اوج خود رسید که یانوکوویچ و دولت او را برکنار کرد. با این حال، برخی از مردم در شرق و جنوب اوکراین که بیشتر روس زبان بودند، و پایگاه های سنتی پشتیبانی از یانوکوویچ را در اختیار داشتند، این انقلاب را تأیید نکردند و برای روابط نزدیک تر با روسیه شروع به اعتراض کردند. تظاهرات مختلفی در کریمه به نفع خروج از اوکراین و الحاق به فدراسیون روسیه برگزار شد که منجر به بحران کریمه در سال ۲۰۱۴ شد.
در ۱ مارس، ساختمان های ادارهٔ دولتی منطقه ای ( RSA ) در استان های مختلف شرق اوکراین برای مدت کوتاهی توسط فعالان هوادار روسیه اشغال شد. در ۱۱ مارس، پس از تصرف دوبارهٔ ساختمان ها توسط واحدهای پلیس محلی و سرویس امنیتی اوکراین ( SBU ) ، همه اشغال ها پایان یافت. در دونتسک، اعتراضات در موارد متعدد به خشونت تبدیل شد، از جمله در ۱۳ مارس، زمانی که یک معترض هوادار اوکراین با ضربات چاقو کشته شد.
