نئوپلاستیسیسم

نئوپلاستیسیسم که از آن با اسم هنرهای زیبای جدید یا نوشکل آفرینی نیز یاد می کنند، نظریه ای زیباشناختی مبتنی بر هنر تجسمی ناب بود که توسط پیت موندریان از کوبیسم گرفته شده و در آن از زوایا و خطوط راست در موقعیت های افقی و عمودی و سه رنگ اصلی در کنار هم و در کنار سه غیر رنگ سیاه، سفید و خاکستری استفاده می شود. طرح نظر نئوپلاستیسیم توسط موندریان نتیجه ۵ سال تحقیق و تمرکز فعال او بود که از سال ۱۹۱۲–۱۹۱۷ حاصل شد. اولین پیرو این نظریه، تئو ون دوزبورخ ( ۱۹۱۶ ) بود. پس از ملاقات این دو نفر در آمستردام، مجله د استایل فعالیت خود را آغاز کرد و در آن موندریان به راحتی می توانست ایده های خود را مطرح کند. تا سال ۱۹۲۴ با همکاری هوسر ( نقاش ) و ونتونگرلوی ( نقاش و مجسمه ساز ) ، نئوپلاستیسیسم بنیادین به وجود آمد. بعدها موندریان این حرکت را به تنهایی ادامه داد، اما تا زمان مرگ، به طور خستگی ناپذیری در راه بدست آوردن اصول نئوپلاستیسیسم فعالیت کرد، طوری که نام او معرف این اصطلاح است.
هنرمندانی نئوپلاست نامیده می شوند که در سال ۱۹۱۷ و در هلند، گروه متحد و یکپارچه ای را تشکیل دادند. هدف این هنرمندان بازسازی هنر هلندی با روح و روانی نوین، با توجه به آثار کوبیسم فرانسوی و کنسترکتیویسم روسی بود. انگیزه های نشات گرفته، از قیامی علیه خشونت و شدت عمل غیر منطقی جنگی بود که آتشش اروپا را به کام خود کشانده بود. شخصیتهای بنیانگذار این جنبش «پیت موندریان» و «تئوان دوئزبورک» می باشند. از ریشه های فکری این جنبش تفکرات فیلسوف هلندی «شوئن میکرز» است. وی بر این اعتقاد بود که ما خواهان آنیم که به طریقی به درون طبیعت نفوذ کنیم تا ساختار واقعیت بر ما آشکار شود.
موندریان علاوه بر نگارش مقالات زیادی در مجله د استایل ایده هایش را در مقاله ای به این نام تدوین کرد که در سال ۱۹۲۰ در نگارخانه دستاوردهای مدرن، لئون روزنبرگ ارائه شد. در سال ۱۹۲۵ این مقاله در کتابهایی که توسط مدرسه باوهاوس منتشر می شد به زبان آلمانی با عنوان طراحی نو چاپ شد. سرانجام در سال ۱۹۴۵ مقالات موندریان در این باره در نیویورک به زبان انگلیسی با عنوان هنرتجسمی و هنر تجسمی ناب منتشر شد.