نئواکسپرسیونیسم

نوهیجان نمایی یا نئواکسپرسیونیسم ( به انگلیسی: Neoexpressionism ) یک جنبش هنری در زمینهٔ هنرهای تجسمی و عموماً نقاشی است که از اوایل دهه ۱۹۸۰ تا اواخر آن در اروپا و ایالات متحده آمریکا بر بازار هنر سلطه داشت. این جنبش شامل آثار گوناگونی از نقاشان جوانی می شد که در واکنش به هنر انتزاعی دهه ۱۹۷۰، به هنر فیگوراتیو یعنی تصویر کردن بدن انسان و دیگر اشیا قابل تشخیص، روی آورده بودند. [ ۱]
این سبک با نام های دیگری junge wild یا neo wilden شناخته شده است. نئواکسپرسیونیسم ها معمولاً از رنگ های واضح در نقاشی هایشان استفاده می کردند. آن ها در نقاشی هایشان معمولاً از پرتره استفاده می کردند و تصویر اندام یا صورت در آثار آن ها قابل مشاهده است. از نقاشان معروف این سبک می توان به امیل نولده، ماکس بکمان و ادوارد مونه اشاره کرد. این جنبش در ایتالیا با عنوان Transavanguardia و در ایالات متحده به عنوان Bad Painting شناخته می شود. [ ۲]
نئو اکسپرسیونیسم تا اواسط دهه ۱۹۸۰ بر بازار هنر حاکم بود. این سبک در سطح بین المللی پدیدار شد و بسیاری از منتقدین مانند آشیل بونیتو اولیوا و دونالد کوسپیت به عنوان احیای مضامین سنتی بیان خود در هنر اروپایی پس از ده ها سال تسلط آمریکایی مورد توجه قرار گرفتند. ارزش اجتماعی و اقتصادی جنبش به شدت مورد بحث قرار گرفت.
منتقدی چون بنیامین بچلو، هال فاستر، کریگ اوونز و میرا شور نسبت به رابطه آن با بازاریابی نقاشی در بازار رو به گسترش در حال گسترش هنر، شهرت، واکنش شدید در برابر فمینیسم، ضد روشنفکری و بازگشت به موضوعات افسانه ای بسیار انتقاد کردند. و روش های فردگرایانه ای که از نظر آنها منسوخ شده است. زنان در این جنبش به طرز چشمگیری به حاشیه رانده شدند و نقاشان مانند الیزابت موری و ماریا لاسنیگ از بسیاری از نمایشگاه های اصلی آن کنار رفتند، و به طرز چشمگیرترین نمایشگاه «روح جدید در نقاشی» در سال ۱۹۸۱ در لندن که شامل ۳۸ نقاشان مرد اما هیچ نقاش زن نبود.
• هیجان نمایی
• جنبش های هنری