نئو - کلاسیکال متال ( به انگلیسی: Neo - classical metal ) یکی از زیرشاخه های موسیقی هوی متال است که در آن موسیقی کلاسیک به طور چشمگیری متجلی است. در این سبک شاهد اجرای قطعات بسیار سخت تکنیکی هستیم که مرکب از عناصر اقتباسی از موسیقی کلاسیک و هوی متال است. به جرئت می توان گفت اینگوی مالمستین برجسته ترین موسیقی دانی است که در رشد و توسعه این سبک در دههٔ ۸۰ فعالیت نموده است.
نام نئو - کلاسیکال متال از مفهوم عظیم و گسترده موسیقی کلاسیک گرفته شده است. در این زمینه می توان گفت که این مفهموم خاص، نئو - کلاسیکال متال، چگونگی استفاده کردن نئوکلاسیسم از موسیقی کلاسیک سنتی را نشان می دهد. موسیقی نئوکلاسیک را معمولاً مربوط به جنبش مدرنیسمی می دانند که در آن آهنگسازان تحت تأثیر دوران کلاسیک قرار دارند. به طور کلی این دوره از سال های میان ۱۷۵۰ تا ۱۸۱۰ میلادی سرچشمه می گیرد، دورانی که در آن بهترین آهنگسازان همچون بتهوون، موتزارت و هایدن ظهور کردند. به طور حتم دورهٔ کلاسیک زمانی بود که موسیقی قانون مند و ساختاریافته پدید آمد مانند سونات، سمفونی و موسیقی چهاربخشی[ ۱] که در همین دوره تکامل یافتند. مکتب نئوکلاسیسم در عرصه موسیقی تقریباً یک قرن پس از دوره کلاسیک به وجود آمد و در خلال جنگ های جهانی اول و دوم به اوج شکوفایی رسید. مکتب نئوکلاسیم در عرصه موسیقی در واقع یک واکنش بود، واکنشی به مکتب رومانتیسم در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ میلادی. در مکتب رومانتیسم که در آن نام آهنگسازانی چون ریچارد واگنر و گوستاو مالر به چشم می خورد، سعی شده بود تا بر روی دو مقوله موسیقی گفتاری و فرم موسیقی کار شود تا بتوان با کمک آن ها در هنگام ساختن آثار بزرگ، محدودیت های قانون تونالیته را نادیده گرفت. ایگور استراوینسکی و پائول هایندمیث دو آهنگساز در سبک نئوکلاسیک بودند که توانستند عناصری از موسیقی کلاسیک مانند هارمونی اجرای دسته جمعی و تبعیت مطلق از فرم موسیقی را با ادبیات خاص خود در مورد هارمونی پیشرفته و ریتم های متغیر ترکیب کنند.
از سوی دیگر موسیقی نئو - کلاسیکال متال خود را به جنبه های زیبایی شناسی ایدئال موسیقی کلاسیک مانند توازن و تعهد به فرم ها و قوانین محدود نکرد. همچنین می توان گفت این سبک از موسیقی دوره رومانتیک و موسیقی دوران باروک در قرن ۱۷ و اوایل قرن ۱۸ میلادی تأثیر گرفته است. موسیقی آهنگسازان دوره باروک همچون ویوالدی، هندل و باخ اغلب به طور چشمگیری پرآب و تاب بودند. موسیقی دانان نئو - کلاسیکال متالی همچون اینگوی مالمستین، سخت تحت تأثیر این وجه موسیقی دوران باروک هستند و از آثار آهنگسازان خوش قریحه متاخری چون نیکول پاگانینی در اجرای تکنیک های شان استفاده کرده اند. برای این که این موضوع را درک کنید کافیست بدانید چندین آهنگساز نئو - کلاسیکال متال از قطعه کاپریس ۲۴ پاگانینی اجراهای مختلف و خاص خود را دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنام نئو - کلاسیکال متال از مفهوم عظیم و گسترده موسیقی کلاسیک گرفته شده است. در این زمینه می توان گفت که این مفهموم خاص، نئو - کلاسیکال متال، چگونگی استفاده کردن نئوکلاسیسم از موسیقی کلاسیک سنتی را نشان می دهد. موسیقی نئوکلاسیک را معمولاً مربوط به جنبش مدرنیسمی می دانند که در آن آهنگسازان تحت تأثیر دوران کلاسیک قرار دارند. به طور کلی این دوره از سال های میان ۱۷۵۰ تا ۱۸۱۰ میلادی سرچشمه می گیرد، دورانی که در آن بهترین آهنگسازان همچون بتهوون، موتزارت و هایدن ظهور کردند. به طور حتم دورهٔ کلاسیک زمانی بود که موسیقی قانون مند و ساختاریافته پدید آمد مانند سونات، سمفونی و موسیقی چهاربخشی[ ۱] که در همین دوره تکامل یافتند. مکتب نئوکلاسیسم در عرصه موسیقی تقریباً یک قرن پس از دوره کلاسیک به وجود آمد و در خلال جنگ های جهانی اول و دوم به اوج شکوفایی رسید. مکتب نئوکلاسیم در عرصه موسیقی در واقع یک واکنش بود، واکنشی به مکتب رومانتیسم در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ میلادی. در مکتب رومانتیسم که در آن نام آهنگسازانی چون ریچارد واگنر و گوستاو مالر به چشم می خورد، سعی شده بود تا بر روی دو مقوله موسیقی گفتاری و فرم موسیقی کار شود تا بتوان با کمک آن ها در هنگام ساختن آثار بزرگ، محدودیت های قانون تونالیته را نادیده گرفت. ایگور استراوینسکی و پائول هایندمیث دو آهنگساز در سبک نئوکلاسیک بودند که توانستند عناصری از موسیقی کلاسیک مانند هارمونی اجرای دسته جمعی و تبعیت مطلق از فرم موسیقی را با ادبیات خاص خود در مورد هارمونی پیشرفته و ریتم های متغیر ترکیب کنند.
از سوی دیگر موسیقی نئو - کلاسیکال متال خود را به جنبه های زیبایی شناسی ایدئال موسیقی کلاسیک مانند توازن و تعهد به فرم ها و قوانین محدود نکرد. همچنین می توان گفت این سبک از موسیقی دوره رومانتیک و موسیقی دوران باروک در قرن ۱۷ و اوایل قرن ۱۸ میلادی تأثیر گرفته است. موسیقی آهنگسازان دوره باروک همچون ویوالدی، هندل و باخ اغلب به طور چشمگیری پرآب و تاب بودند. موسیقی دانان نئو - کلاسیکال متالی همچون اینگوی مالمستین، سخت تحت تأثیر این وجه موسیقی دوران باروک هستند و از آثار آهنگسازان خوش قریحه متاخری چون نیکول پاگانینی در اجرای تکنیک های شان استفاده کرده اند. برای این که این موضوع را درک کنید کافیست بدانید چندین آهنگساز نئو - کلاسیکال متال از قطعه کاپریس ۲۴ پاگانینی اجراهای مختلف و خاص خود را دارند.
wiki: نئو کلاسیکال متال