میگل د اونامونو ( به اسپانیایی: Miguel de Unamuno ) ( زاده ۲۹ سپتامبر ۱۸۶۴ – درگذشته ۳۱ دسامبر ۱۹۳۶ ) مقاله نویس، رماننویس، شاعر، نمایشنامه نویس و فیلسوف اسپانیایی بود.
وی یک نوگرا بود و به برداشتن مرز ژانرهای مختلف کمک بسیار کرد. در مورد این که آیا وی عضو نسل ۹۸ بوده است یا نه اختلاف نظر هست. وی علاوه بر نوشته های خود نقش مهمی در روشنفکری در اسپانیا داشته است.
... [مشاهده متن کامل]
وی در بخش قدیمی شهر بیلبائو، استان بیسکای، در سرزمین باسک در ۲۹ سپتامبر ۱۸۶۴ به دنیا آمد. پسر فلیکس د اونامونو و سالومه خوگو بود. وی در جوانی به زبان باسک علاقه مند بود و برای به دست آوردن شغل آموزگاری در کانون بیلبائو تلاش کرد.
وی در دو دوره ( از ۱۹۰۰ تا ۱۹۲۴ و از ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۶ - دورهٔ انقلاب فرهنگی و سیاسی اسپانیا ) رئیس دانشگاه سالامانکا بوده است. وی در ۱۹۲۴ توسط دولت برکنار شد که اعتراض شدید روشنفکران اسپانیا را سبب شد. او تا سال ۱۹۳۰ در تبعید در جزیرهٔ فوئرته ونتورا به سر می برد تا این که به فرانسه فرار کرد. وی بعد از سقوط دیکتاتوری میگل پریمو د ریورا به اسپانیا برگشت و مقام خود را در دانشگاه بازپس گرفت. گفته می شود روزی که وی بعد از تبعید خود به دانشگاه بازگشت سخنرانی خود را این گونه آغاز کرد: «هم چنان که دیروز داشتیم می گفتیم…» مانند فری لوئیس د لئون که چهار قرن پیش از وی گفته بود گویا این که او اصلاً غایب نبوده است. بعد از سقوط دیکتاتوری ریورا مردم اسپانیا دومین جمهوری خود را تجربه کردند. کوششی برای این که کنترل کشور خود را توسط دموکراسی بدست بگیرند هر چند این کوشش زیاد عمر نکرد. در این مدت اونامونو کاندیدای یک حزب روشنفکرانه به نام ال سرویسیو د لا ریپوپلیکا بود.
دومین جمهوری در نهایت توسط کودتای نظامی فرانسیسکو فرانکو یکی از ژنرال های ارتش در جنگ داخلی اسپانیا در هم کوبیده شد. وی که در آن زمان تازه حرفه ادبی بین المللی خود را شروع کرد بود تبدیل به یک ملی گرای اسپانیایی شد چون فکر می کرد که اگر زیاد تحت تأثیر نیروهای خارجی قرار بگیرد ارزش های ضروری اسپانیا از بین خواهند رفت. به این دلیل وی به مدتی کوتاه کودتای فرانکو را حمایت کرد. در نهایت تاکتیک های خشن و بی رحمانه نیروهای فرانکو بر جمهوری خواهان باعث شد که وی هم با فرانکو و هم با جمهوری خواهان مخالفت کند. به دلیل این مخالفت ها وی برای دومین بار از سمت خود در دانشگاه برداشته شد.
وی یک نوگرا بود و به برداشتن مرز ژانرهای مختلف کمک بسیار کرد. در مورد این که آیا وی عضو نسل ۹۸ بوده است یا نه اختلاف نظر هست. وی علاوه بر نوشته های خود نقش مهمی در روشنفکری در اسپانیا داشته است.
... [مشاهده متن کامل]
وی در بخش قدیمی شهر بیلبائو، استان بیسکای، در سرزمین باسک در ۲۹ سپتامبر ۱۸۶۴ به دنیا آمد. پسر فلیکس د اونامونو و سالومه خوگو بود. وی در جوانی به زبان باسک علاقه مند بود و برای به دست آوردن شغل آموزگاری در کانون بیلبائو تلاش کرد.
وی در دو دوره ( از ۱۹۰۰ تا ۱۹۲۴ و از ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۶ - دورهٔ انقلاب فرهنگی و سیاسی اسپانیا ) رئیس دانشگاه سالامانکا بوده است. وی در ۱۹۲۴ توسط دولت برکنار شد که اعتراض شدید روشنفکران اسپانیا را سبب شد. او تا سال ۱۹۳۰ در تبعید در جزیرهٔ فوئرته ونتورا به سر می برد تا این که به فرانسه فرار کرد. وی بعد از سقوط دیکتاتوری میگل پریمو د ریورا به اسپانیا برگشت و مقام خود را در دانشگاه بازپس گرفت. گفته می شود روزی که وی بعد از تبعید خود به دانشگاه بازگشت سخنرانی خود را این گونه آغاز کرد: «هم چنان که دیروز داشتیم می گفتیم…» مانند فری لوئیس د لئون که چهار قرن پیش از وی گفته بود گویا این که او اصلاً غایب نبوده است. بعد از سقوط دیکتاتوری ریورا مردم اسپانیا دومین جمهوری خود را تجربه کردند. کوششی برای این که کنترل کشور خود را توسط دموکراسی بدست بگیرند هر چند این کوشش زیاد عمر نکرد. در این مدت اونامونو کاندیدای یک حزب روشنفکرانه به نام ال سرویسیو د لا ریپوپلیکا بود.
دومین جمهوری در نهایت توسط کودتای نظامی فرانسیسکو فرانکو یکی از ژنرال های ارتش در جنگ داخلی اسپانیا در هم کوبیده شد. وی که در آن زمان تازه حرفه ادبی بین المللی خود را شروع کرد بود تبدیل به یک ملی گرای اسپانیایی شد چون فکر می کرد که اگر زیاد تحت تأثیر نیروهای خارجی قرار بگیرد ارزش های ضروری اسپانیا از بین خواهند رفت. به این دلیل وی به مدتی کوتاه کودتای فرانکو را حمایت کرد. در نهایت تاکتیک های خشن و بی رحمانه نیروهای فرانکو بر جمهوری خواهان باعث شد که وی هم با فرانکو و هم با جمهوری خواهان مخالفت کند. به دلیل این مخالفت ها وی برای دومین بار از سمت خود در دانشگاه برداشته شد.
