میکروسوییچ

میکروسوییچ گونه ای از کلید است که با فشار فیزیکی بسیار کوچکی تحریک می شود. عمل کلیدزنی در وضعیت های مشخصی از محرّک اتفاق می افتد. استفاده از میکروسوییچ ها به علت هزینهٔ پایینشان و عمر مفید بالا ( بیش از ۱ میلیون چرخه و در مدل های پرکار تا ۱۰ میلیون چرخه ) بسیار رایج است. تمایز اصلی میکروسوییچ ها از دیگر ابزارهای کلیدزنی این است که در میکروسوییچ جابجایی های کوچک محرک که بر دکمهٔ میکروسوییچ اعمال می شود، باعث جابجایی به نسبت زیاد کنتاکت های الکتریکی میکروسوییچ خواهد شد که —فارغ از سرعت محرک— سرعت زیادی دارد. بیشتر طراحی های موفق از پدیدهٔ پسماند نیز بهره می برند، بدین معنی که حرکت کوچک محرک در جهت معکوس برای بازگرداندن کنتاکت ها به حالت نخست کافی نخواهد بود و محرک باید به اندازهٔ قابل توجهی در جهت عکس حرکت کند.
نخستین میکروسوییچ توسط فردی به نام پیتر مک گل در سال ۱۹۳۲ میلادی در فریپورت، ایلینوی ابداع شد. [ ۱] مک گل در آن زمان یکی از کارمندان شرکت باتری سازی برگس بود. او در سال ۱۹۳۷ یک شرکت با عنوان میکروسوییچ بنیان نهاد. از آن زمان تا کنون نام تجاری میکروسوییچ برای اشاره به این نوع از سوییچ ها رایج شده است و شرکت های زیاد دیگری هم به تولید آن می پردازند.
کاربرد میکروسوییچ[ ۲] ها بسیار گسترده و مختلف است، از کاربردهای رایج میکروسوییچ ها می توان به اینترلاک درهای دستگاه مایکروویو، کلیدهای تشخیص طبقه و ایمنی در آسانسورها، دستگاه های سکه ای، یا تشخیص جمع شدگی کاغذ در دستگاه های کپی اشاره کرد. هرچند میکروسوییچ هایی وجود دارند که می توانند موتورهای کوچک، لامپ ها و سیم پیچ ها را مستقیم قطع و وصل کنند اما معمولاً جریان نامی میکروسوییچ ها در حد مدارهای فرمان است.