میوات

. . .
واژه �مُیْوات� در گویش و فرهنگ منطقه دشتی استان بوشهر ، از نظر دستور گویشی ، اسم بسیط و ساده است و تا جایی که از کاربرد آن معلوم است ، دگرگون شدۀ �مبادا� است در فارسی معیار اما در معنا معادل �روز مبادا� است که از آن ، وسیله ای و کالایی مراد است که برای روزهای تنگ و سخت در نظر می گرفتند و نگه می داشتند. ظاهراً اجزای این واژه از مُی ( مَـ نهی ) وات ( باد ) تشکیل شده است.
. . .
میوات یا به تلفظ دیگر و صحیح تر، مدوات ( modwat ) به تلفظ سایشی و خفیف حرف دال، از ریشه �دوا� و تلفظ محاوره ای واژه �مداواة� است که به معنی درمان و مداواکردن است. از آن جا که در گذشته به دلیل کمبود وسایل و امکانات، برخی از مواد غذایی یا گیاهان و خوراکی های درمانی را برای روز مبادا و برای درمان بیماریها نگاه می داشته اند کم کم این واژه معنی اصطلاحی و ثانویه ای به خود گرفته و به معنی هرچیز کمیاب و نادر و ظریف و در عین حال، لازم و مورد نیاز به کار رفته است که گاهی مردم برای یکدیگر هدیه می داده اند و ارزشمند دانسته می شده است.
البته ممکن است که این واژه از واژه فارسی �مبادا� نیز برگرفته شده است و با تلفظ محلی، به صورت میوات و مدوات در آمده و به معنی آن چه برای روز مبادا و موقع ضرورت به کار می آید مصطلح شده است.
امروز میوات یا مدوات در گویش مردم دشتی و تنگستان، به معنی هدیه، کالای ظریف و طرفه، ارمغان و ماده خوراکی که در موقع لزوم و بیشتر برای درمان بیماری به کار می آید رایج است.