میّو، داریوس (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)(Milhaud, Darius)
میّو، داریوس
(یا: میلو) آهنگ ساز و پیانونواز فرانسوی. از اعضای گروهی از آهنگ سازان که به گروه شش معروف بودند. آهنگ سازی بسیار پرکار که در انواع سبک ها و گونه ها آهنگ می ساخت، و از جاز، ریتم های امریکای لاتین، و موسیقی الکترونیک تأثیر پذیرفته بود. خصوصیت برجستۀ کار او استفاده از پولی تونالیته (حضور هم زمان دو یا چند گام) است، مانند انسان و آرزویش (۱۹۱۸) و خاطرات برزیل (۱۹۲۱) برای ارکستر. در بسیاری از آثار او رگه ای پاستورال (شبانی) نیز وجود دارد، که نمونۀ آن در اولین کوآرتت زهی (۱۹۱۲) او و شش سمفونی مجلسی (۱۹۱۷ـ۱۹۲۲) دیده می شود. تبار یهودی وی در کانتات آنی مامیو نمایان است (۱۹۷۳). از دیگر آثار اوست: اپراهای کریستف کلمب (۱۹۲۸)،بولیوار (۱۹۴۳)، و بالۀ جاز آفرینش جهان (۱۹۲۳). میو از ۱۹۰۹ در کنسرواتوار پاریس زیرنظر ژدالژ، ویدور، و د اندی به تحصیل ویولن و آهنگسازی پرداخت. دوکا نیز از معلمان او بود. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹ وابستۀ هیئت دیپلماتیک فرانسه در ریو د ژانیرو بود و در آن جا با پل کلودل آشنا شد، که بسیاری از لیبرتوهای او را نوشت. در ۱۹۲۲ آثارش برای نخستین بار در جشنوارۀ انجمن بین المللی موسیقی معاصر ارائه شدند. در ۱۹۴۰ به امریکا رفت و استاد موسیقی کالج میلزدر کالیفرنیا شد و در ۱۹۴۷ نیز استاد آهنگ سازی کنسرواتوار ملی در پاریس شد. ازجمله آثار اوست: صحنه ای اپراهاگاو روی پشت بام (۱۹۱۹)؛ موسیقی متن برای سه گانۀ ترجمه شدۀ اورستس اثر آیسخولوس (آگاممنون، نیازآوران،الهگان انتقام، ۱۹۱۷ـ۱۹۲۲). ارکستری آثاری شامل دوازده سمفونی برای ارکستر بزرگ (۱۹۴۰ـ۱۹۶۲)، سوییت روستایی (۱۹۳۷)، بالاد، کارناوال اکس (۱۹۲۶)، کنچرتینوی بهار برای ویولن و ارکستر (۱۹۳۴). موسیقی مجلسی هجده کوآرتت زهی (۱۹۱۲ـ۱۹۶۲)؛ کوینتت بادی بخاری دیواری رنه شاه (۱۹۳۹)؛ شش اثر پیانویی شامل بهار (۲ جلد)، سوییت اسکاراموش (۱۹۳۹) برای دو پیانو. آواز تک صدایی و کرال. چهارده کتاب ترانه ها شامل شعرهای یهودی، کاتالوگ گل ها برای خواننده و ارکستر مجلسی (۱۹۲۰)؛ مراسم مقدس (۱۹۴۷).
میّو، داریوس
(یا: میلو) آهنگ ساز و پیانونواز فرانسوی. از اعضای گروهی از آهنگ سازان که به گروه شش معروف بودند. آهنگ سازی بسیار پرکار که در انواع سبک ها و گونه ها آهنگ می ساخت، و از جاز، ریتم های امریکای لاتین، و موسیقی الکترونیک تأثیر پذیرفته بود. خصوصیت برجستۀ کار او استفاده از پولی تونالیته (حضور هم زمان دو یا چند گام) است، مانند انسان و آرزویش (۱۹۱۸) و خاطرات برزیل (۱۹۲۱) برای ارکستر. در بسیاری از آثار او رگه ای پاستورال (شبانی) نیز وجود دارد، که نمونۀ آن در اولین کوآرتت زهی (۱۹۱۲) او و شش سمفونی مجلسی (۱۹۱۷ـ۱۹۲۲) دیده می شود. تبار یهودی وی در کانتات آنی مامیو نمایان است (۱۹۷۳). از دیگر آثار اوست: اپراهای کریستف کلمب (۱۹۲۸)،بولیوار (۱۹۴۳)، و بالۀ جاز آفرینش جهان (۱۹۲۳). میو از ۱۹۰۹ در کنسرواتوار پاریس زیرنظر ژدالژ، ویدور، و د اندی به تحصیل ویولن و آهنگسازی پرداخت. دوکا نیز از معلمان او بود. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹ وابستۀ هیئت دیپلماتیک فرانسه در ریو د ژانیرو بود و در آن جا با پل کلودل آشنا شد، که بسیاری از لیبرتوهای او را نوشت. در ۱۹۲۲ آثارش برای نخستین بار در جشنوارۀ انجمن بین المللی موسیقی معاصر ارائه شدند. در ۱۹۴۰ به امریکا رفت و استاد موسیقی کالج میلزدر کالیفرنیا شد و در ۱۹۴۷ نیز استاد آهنگ سازی کنسرواتوار ملی در پاریس شد. ازجمله آثار اوست: صحنه ای اپراهاگاو روی پشت بام (۱۹۱۹)؛ موسیقی متن برای سه گانۀ ترجمه شدۀ اورستس اثر آیسخولوس (آگاممنون، نیازآوران،الهگان انتقام، ۱۹۱۷ـ۱۹۲۲). ارکستری آثاری شامل دوازده سمفونی برای ارکستر بزرگ (۱۹۴۰ـ۱۹۶۲)، سوییت روستایی (۱۹۳۷)، بالاد، کارناوال اکس (۱۹۲۶)، کنچرتینوی بهار برای ویولن و ارکستر (۱۹۳۴). موسیقی مجلسی هجده کوآرتت زهی (۱۹۱۲ـ۱۹۶۲)؛ کوینتت بادی بخاری دیواری رنه شاه (۱۹۳۹)؛ شش اثر پیانویی شامل بهار (۲ جلد)، سوییت اسکاراموش (۱۹۳۹) برای دو پیانو. آواز تک صدایی و کرال. چهارده کتاب ترانه ها شامل شعرهای یهودی، کاتالوگ گل ها برای خواننده و ارکستر مجلسی (۱۹۲۰)؛ مراسم مقدس (۱۹۴۷).
wikijoo: میو،_داریوس_(۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)