میهن بهرامی ( ۱۱ تیر ۱۳۲۶ – ۳ اردیبهشت ۱۳۹۶ ) روان شناس، داستان نویس، فیلم نامه نویس، منتقد سینمایی و پژوهشگر ایرانی بود که به نقاشی نیز پرداخت.
بهرامی تحصیلات خود را تا مرحلهٔ دکترای فلسفه در دانشگاه تهران ادامه داد، چندی نیز در آمریکا به مطالعه در زمینهٔ مجسمه سازی و نقاشی پرداخت. چند کتاب برای کودکان نوشت و نقدهای ادبی و سینمایی اش در مجلات چاپ شد. چند فیلم نامه و آثاری در مورد بهداشت روانی، کارنامهٔ نوشتاری او را بیشتر کرد. از او مجموعه های داستان کوتاه با مایه های خاطره ای و نوستالژیک چاپ شده است: زنبق ناچین ( ۱۳۴۱ ) ، حیوان ( ۱۳۶۴ ) و هفت شاخهٔ سرخ ( ۱۳۷۹ ) . بنا به دیدگاه حسن میرعابدینی، بهرامی یا از دوران کودکی نوشته یا به جلوه های رقت انگیز وقایعی می پردازد که در زندگی خانواده های مرفه و سنتی تهران قدیم روی می دهد. عابدینی همچنین یاد می کند که قهرمانان اغلب داستان های بهرامی زنانی اند که در قید و بند سلسله مراتب اجتماعی و سنت های دست و پاگیر گرفتار شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۱ تیر ۱۳۲۶ در تهران متولد شد. فوق لیسانس جامعه شناسی و فلسفه را از دانشگاه تهران گرفت و در رشته روان شناسی اجتماعی در دانشگاه UCLA ادامه تحصیل داد.
میهن بهرامی از سیزده سالگی زیر نظر جعفر پتگر به نقاشی پرداخت و رونوشت های گویا و عمیقی از آثار هنرمندان بزرگ کلاسیک پدیدآورد. توجه و علاقهٔ خاص او به نقاشی گل و منظره باعث شد سبکی نو - کلاسیک با ویژگی های خاص خود در این زمینه پدیدآورد که بعدها در لندن مورد تحسین کارشناسان هنر قرار گرفت.
او نخستین رمان خود، زنبق ناچین، را در هفده سالگی منتشر کرد. نثر ادبی پربار، شورانگیز، امپرسیونیستی، و ژرف اندیشانهٔ او واژگان زیادی از زبان محاورهٔ سنتی شهری را وارد زبان ادبی کرد و نیز واژگان برساختهٔ نو به زبان فارسی آورد. از این لحاظ، می توان کار او را قابل مقایسه با شکسپیر در زبان انگلیسی و دانته در زبان ایتالیایی دانست. شور و دلنشینی نوشته های او، در کنار ویژگی های دیگر، موجب شد از همان آغاز وارد همکاری با نشریه های ادبی والای روز همچون فردوسی، سخن و نگین شود. قصهٔ ماه خانوم، سفر کوچک به فضا، و بازنویسی دو قصهٔ قدیمی کدو و کدو قلقله زن، که در سال های ۱۳۵۹ و ۱۳۶۰ به صورت کتاب قصه و نوار کاست همراه تهیه شدند، بدنهٔ فعالیت های او در زمینهٔ ادبیات کودک و نوجوان را تشکیل می دهند.
بهرامی تحصیلات خود را تا مرحلهٔ دکترای فلسفه در دانشگاه تهران ادامه داد، چندی نیز در آمریکا به مطالعه در زمینهٔ مجسمه سازی و نقاشی پرداخت. چند کتاب برای کودکان نوشت و نقدهای ادبی و سینمایی اش در مجلات چاپ شد. چند فیلم نامه و آثاری در مورد بهداشت روانی، کارنامهٔ نوشتاری او را بیشتر کرد. از او مجموعه های داستان کوتاه با مایه های خاطره ای و نوستالژیک چاپ شده است: زنبق ناچین ( ۱۳۴۱ ) ، حیوان ( ۱۳۶۴ ) و هفت شاخهٔ سرخ ( ۱۳۷۹ ) . بنا به دیدگاه حسن میرعابدینی، بهرامی یا از دوران کودکی نوشته یا به جلوه های رقت انگیز وقایعی می پردازد که در زندگی خانواده های مرفه و سنتی تهران قدیم روی می دهد. عابدینی همچنین یاد می کند که قهرمانان اغلب داستان های بهرامی زنانی اند که در قید و بند سلسله مراتب اجتماعی و سنت های دست و پاگیر گرفتار شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۱ تیر ۱۳۲۶ در تهران متولد شد. فوق لیسانس جامعه شناسی و فلسفه را از دانشگاه تهران گرفت و در رشته روان شناسی اجتماعی در دانشگاه UCLA ادامه تحصیل داد.
میهن بهرامی از سیزده سالگی زیر نظر جعفر پتگر به نقاشی پرداخت و رونوشت های گویا و عمیقی از آثار هنرمندان بزرگ کلاسیک پدیدآورد. توجه و علاقهٔ خاص او به نقاشی گل و منظره باعث شد سبکی نو - کلاسیک با ویژگی های خاص خود در این زمینه پدیدآورد که بعدها در لندن مورد تحسین کارشناسان هنر قرار گرفت.
او نخستین رمان خود، زنبق ناچین، را در هفده سالگی منتشر کرد. نثر ادبی پربار، شورانگیز، امپرسیونیستی، و ژرف اندیشانهٔ او واژگان زیادی از زبان محاورهٔ سنتی شهری را وارد زبان ادبی کرد و نیز واژگان برساختهٔ نو به زبان فارسی آورد. از این لحاظ، می توان کار او را قابل مقایسه با شکسپیر در زبان انگلیسی و دانته در زبان ایتالیایی دانست. شور و دلنشینی نوشته های او، در کنار ویژگی های دیگر، موجب شد از همان آغاز وارد همکاری با نشریه های ادبی والای روز همچون فردوسی، سخن و نگین شود. قصهٔ ماه خانوم، سفر کوچک به فضا، و بازنویسی دو قصهٔ قدیمی کدو و کدو قلقله زن، که در سال های ۱۳۵۹ و ۱۳۶۰ به صورت کتاب قصه و نوار کاست همراه تهیه شدند، بدنهٔ فعالیت های او در زمینهٔ ادبیات کودک و نوجوان را تشکیل می دهند.
