مینورْسْکی، ولادیمیر (۱۸۷۷ـ ۱۹۶۶)(Minorsky, Veladimir)
مینورْسْکی، ولادیمیر
خاورشناس روس. در دانشگاه مسکو درس خواند. از ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۳ در پژوهشگاه لازاروف مسکو به فراگیری زبان های شرقی پرداخت. به وزارت خارجه پیوست و چهار سال در ایران و چند سال در ترکیه خدمت کرد. در ۱۹۱۲ رایزن سفارت روسیه در استانبول، در ۱۹۱۳ نمایندۀ روسیه در گروه حل اختلافات مرزی ایران و عثمانی، و از ۱۹۱۶ تا ۱۹۱۹ کاردار سفارت روسیه در ایران بود و چندی نیز در سفارت روسیه در پاریس خدمت کرد. از ۱۹۲۳ در مدرسۀ ملی زبان های شرقی در فرانسه به تدریس فارسی و ترکی پرداخت. از ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۱ با نمایشگاه هنر ایرانی در لندن همکاری می کرد. در ۱۹۳۲ به مدرسۀ زبان های شرقی دانشگاه لندن پیوست و تا ۱۹۴۴ که بازنشسته شد، دارای کرسی زبان و ادب فارسی در دانشگاه لندن بود. در ۱۹۳۷ در جشنوارۀ هزارۀ فردوسی و در ۱۹۵۴ در کنگرۀ هزارۀ ابن سینا در ایران شرکت کرد. زبان های روسی، فرانسوی، انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی، لاتینی، یونانی، عربی، فارسی، ترکی، ارمنی و گرجی را می دانست. کتاب شناسی چیره دست بود و در زبان های شرقی، ادبیات فارسی، تاریخ و جغرافیای ایران، قفقاز و آسیای میانه استادی داشت. مقالات بسیاری از او (به فرانسه) در دایرةالمعارف اسلام و مجلّۀ آسیایی به چاپ رسید. از ۱۹۳۱ به انگلیسی می نوشت و ترجمه می کرد. از آثارش: اهل حق (۱۹۳۲)؛ ویرایش و ترجمۀ حدودالعالم (۱۹۳۷)؛ تاریخ شروان و دربند در سده های ۹ـ۱۱م، متن عربی از جامع الدول منجم باشی، با مقدمه و ترجمه و شرح انگلیسی (۱۹۵۸، ترجمۀ فارسی، تهران، ۱۳۷۵ش)؛ دربارۀ پادشاهی آل بویه (۱۹۳۲)؛ تاریخچۀ نادرشاه (۱۹۳۴) که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۱۳ش)؛ فهرست نسخ خطی ترکی کتابخانۀ چستربیتی دوبلین (۱۹۴۰)؛ چین و ترکان و هند از کتاب طبایع الحیوان شرف الزمان طاهر مروزی به چاپ عکسی با مقدمه و ترجمه و تعلیقات به انگلیسی (۱۹۴۲)؛ ترجمه و چاپ تذکرة الملوک که رساله ای به فارسی دربارۀ دستگاه دیوانی و نهادهای اداری دورۀ صفوی است (لندن، ۱۹۴۳)؛ ایران در سال های میان ۱۴۷۸ و ۱۴۹۰ که خلاصۀ عالم آرای امینی فضل الله بن روزبهان خنجی است (لندن، ۱۹۵۷)؛ ترجمۀ گلستان هنر قاضی احمد بن میرمنشی (واشینگتن، ۱۹۵۹)؛ رسالۀ خواجه نصیرالدین طوسی در باب باج و خراج و امور مالیاتی مغولان، متن فارسی با ترجمه و شرح انگلیسی (لندن، ۱۹۴۰).
مینورْسْکی، ولادیمیر
خاورشناس روس. در دانشگاه مسکو درس خواند. از ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۳ در پژوهشگاه لازاروف مسکو به فراگیری زبان های شرقی پرداخت. به وزارت خارجه پیوست و چهار سال در ایران و چند سال در ترکیه خدمت کرد. در ۱۹۱۲ رایزن سفارت روسیه در استانبول، در ۱۹۱۳ نمایندۀ روسیه در گروه حل اختلافات مرزی ایران و عثمانی، و از ۱۹۱۶ تا ۱۹۱۹ کاردار سفارت روسیه در ایران بود و چندی نیز در سفارت روسیه در پاریس خدمت کرد. از ۱۹۲۳ در مدرسۀ ملی زبان های شرقی در فرانسه به تدریس فارسی و ترکی پرداخت. از ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۱ با نمایشگاه هنر ایرانی در لندن همکاری می کرد. در ۱۹۳۲ به مدرسۀ زبان های شرقی دانشگاه لندن پیوست و تا ۱۹۴۴ که بازنشسته شد، دارای کرسی زبان و ادب فارسی در دانشگاه لندن بود. در ۱۹۳۷ در جشنوارۀ هزارۀ فردوسی و در ۱۹۵۴ در کنگرۀ هزارۀ ابن سینا در ایران شرکت کرد. زبان های روسی، فرانسوی، انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی، لاتینی، یونانی، عربی، فارسی، ترکی، ارمنی و گرجی را می دانست. کتاب شناسی چیره دست بود و در زبان های شرقی، ادبیات فارسی، تاریخ و جغرافیای ایران، قفقاز و آسیای میانه استادی داشت. مقالات بسیاری از او (به فرانسه) در دایرةالمعارف اسلام و مجلّۀ آسیایی به چاپ رسید. از ۱۹۳۱ به انگلیسی می نوشت و ترجمه می کرد. از آثارش: اهل حق (۱۹۳۲)؛ ویرایش و ترجمۀ حدودالعالم (۱۹۳۷)؛ تاریخ شروان و دربند در سده های ۹ـ۱۱م، متن عربی از جامع الدول منجم باشی، با مقدمه و ترجمه و شرح انگلیسی (۱۹۵۸، ترجمۀ فارسی، تهران، ۱۳۷۵ش)؛ دربارۀ پادشاهی آل بویه (۱۹۳۲)؛ تاریخچۀ نادرشاه (۱۹۳۴) که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۱۳ش)؛ فهرست نسخ خطی ترکی کتابخانۀ چستربیتی دوبلین (۱۹۴۰)؛ چین و ترکان و هند از کتاب طبایع الحیوان شرف الزمان طاهر مروزی به چاپ عکسی با مقدمه و ترجمه و تعلیقات به انگلیسی (۱۹۴۲)؛ ترجمه و چاپ تذکرة الملوک که رساله ای به فارسی دربارۀ دستگاه دیوانی و نهادهای اداری دورۀ صفوی است (لندن، ۱۹۴۳)؛ ایران در سال های میان ۱۴۷۸ و ۱۴۹۰ که خلاصۀ عالم آرای امینی فضل الله بن روزبهان خنجی است (لندن، ۱۹۵۷)؛ ترجمۀ گلستان هنر قاضی احمد بن میرمنشی (واشینگتن، ۱۹۵۹)؛ رسالۀ خواجه نصیرالدین طوسی در باب باج و خراج و امور مالیاتی مغولان، متن فارسی با ترجمه و شرح انگلیسی (لندن، ۱۹۴۰).
wikijoo: مینورسکی،_ولادیمیر_(۱۸۷۷ـ_۱۹۶۶)