مین یونگ هوان ( ۱۹۰۵–۱۸۶۱ ) وزیری از امپراتوری کره بوده و به عنوان طرفدار محافظه کار اصلاحات شناخته می شود. او در شهر سئول و خاندان قدرتمند مین چشم به جهان گشود و به عنوان واکنشی از روی مقاومت در برابر معاهده اولسا که از سوی ژاپنی ها بر کره اعمال شده بود خودکشی کرد. او برادر زاده ملکه میونگ سونگ بود. امروزه وی به خاطر تلاش هایش برای استقلال کره در روزهای افول سلسله چوسان در یادها مانده و مجسمه ای برای یادبودش در نزدیکی دروازه های قصر چانگدوک سئول برپا شده است.
... [مشاهده متن کامل]
پدرش مین گیوم هو، ( 민겸호، 閔 閔 謙 ) وزیری در وزارت خانه مالی ( Hojo ) بود. مین یونگ هوان آزمون گواگو را در سال ۱۸۷۸ گذرانده و سپس به عنوان یک کتابدار جوان در کتابخانه سلطنتی ( Gyujanggak ) وارد خدمات دولتی شد. مین رتبه های دیوان سالاری چوسان را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته و پست هایی مثل جایگاهی در دفتر مشاوران ویژه ( Hongmungwan 弘文館 ) و معلم ولیعهد را در اختیار گرفت. در ژوئیه سال ۱۸۸۲، سئول با شورش سربازانی که به علت نارضایتی محافظین قصر سلطنتی که چندین ماه بود حقوق خود را دریافت نکرده بودند به وقوع پیوست، به لرزه افتاد. در خلال این اغتشاش پدر مین کشته شد. در نتیجه مین از سمت های خود استعفا کرده و به عزاداری پرداخت. در سال ۱۸۸۴، مین مجدداً وارد خدمات دولتی شده و به عنوان مقام هیئت کارکنان ( Ijo 吏曹 ) منصوب گردید. پس از آن او پست های دولتی مختلفی مثل معاون شهردار سئول ( Hanseong Uyun 漢城右尹 ) را به صورت پیوسته در اختیار داشت. در سال ۱۸۹۵، مین به عنوان اولین سفیر به ایالات متحده منصوب شد. اما قتل عمه اش ملکه میونگ سونگ به دست سربازان ژاپنی در سال ۱۸۹۵ مانع از در اختیار گرفتن این سمت توسط وی گردید. در آوریل سال ۱۸۹۶، مین به عنوان سفیر ویژه منصوب و به منظور شرکت در مراسم تاج گذاری سزار نیکولاس دوم به روسیه فرستاده شد. مین بعد از شش ماه مسافرت در اواخر اکتبر همان سال به کره بازگشت. در ژانویه سال ۱۸۹۷، مین مجدداً به عنوان سفیر کره برای شرکت در روز شادی الماس ملکه ویکتوریا عازم اروپا شد. این سفرها در مورد ضرورت امروزی سازی به مین اطمینان بیشتری بخشید. مین بعد از بازگشت به کره به حامی فعال باشگاه آزادی تبدیل شده و توسط روزنامه وابسته به آن که استقلال ( Dongnip Sinmun 獨立 新聞 ) نام داشت مورد مصاحبه قرار گرفت.
ژاپن در هفدهم نوامبر سال ۱۹۰۵ موفق به تحمیل معاهده اولسا بر کره و قرار دادن کره به عنوان تحت الحمایه ژاپن شد. گفته می شود سه روز بعد از منعقد شدن معاهده که موضوع به گوش مین رسید، او چندین بار از هوش رفته و خون بالا آورد. مین و بسیاری دیگر از مقامات به پادشاه گوجونگ التماس کردند که معاهده را ملغی کرده و پنج مقام کره ای که آن را امضا نمودند و امروزه به صورت گسترده ای با نام ” پنج خائن اولسا ” ( Eulsa ojeok ) شناخته می شوند اعدام کند. اما تجدید نظر خواهی هایش با جبر ژاپنی ها ساکت شده و مین تصمیم گرفت تا به عنوان آخرین واکنش مقاومتی و اعتراضی توسط یک مقام وفادار خودکشی کند. مین در ۳۰ نوامبر سال ۱۹۰۵ گلوی خویش را برید. بعد از این مرگ، در جیب هایش پنج پیام یکسان به نمایندگان چین، بریتانیا کبیر، آمریکا، فرانسه، و آلمان در پشت کارت تلفنهای وی پیدا شدند که در آنها از آن قدرت ها خواسته شده بود تا شرایط صحیح داخل کره را تشخیص دهند. او همچنین یک پیام نهایی را مستقیماً به مردم کره نوشت که در آن قول داده بود تا هموطنانش را از عالم اموات یاری کند، با این شرط که آنها خواست و اراده خود را قوی تر نموده و دانش خود را در تلاشی همه جانبه برای ” احیای آزادی و استقلال ما ( کره ) ” به کار ببرند. "
... [مشاهده متن کامل]
پدرش مین گیوم هو، ( 민겸호، 閔 閔 謙 ) وزیری در وزارت خانه مالی ( Hojo ) بود. مین یونگ هوان آزمون گواگو را در سال ۱۸۷۸ گذرانده و سپس به عنوان یک کتابدار جوان در کتابخانه سلطنتی ( Gyujanggak ) وارد خدمات دولتی شد. مین رتبه های دیوان سالاری چوسان را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته و پست هایی مثل جایگاهی در دفتر مشاوران ویژه ( Hongmungwan 弘文館 ) و معلم ولیعهد را در اختیار گرفت. در ژوئیه سال ۱۸۸۲، سئول با شورش سربازانی که به علت نارضایتی محافظین قصر سلطنتی که چندین ماه بود حقوق خود را دریافت نکرده بودند به وقوع پیوست، به لرزه افتاد. در خلال این اغتشاش پدر مین کشته شد. در نتیجه مین از سمت های خود استعفا کرده و به عزاداری پرداخت. در سال ۱۸۸۴، مین مجدداً وارد خدمات دولتی شده و به عنوان مقام هیئت کارکنان ( Ijo 吏曹 ) منصوب گردید. پس از آن او پست های دولتی مختلفی مثل معاون شهردار سئول ( Hanseong Uyun 漢城右尹 ) را به صورت پیوسته در اختیار داشت. در سال ۱۸۹۵، مین به عنوان اولین سفیر به ایالات متحده منصوب شد. اما قتل عمه اش ملکه میونگ سونگ به دست سربازان ژاپنی در سال ۱۸۹۵ مانع از در اختیار گرفتن این سمت توسط وی گردید. در آوریل سال ۱۸۹۶، مین به عنوان سفیر ویژه منصوب و به منظور شرکت در مراسم تاج گذاری سزار نیکولاس دوم به روسیه فرستاده شد. مین بعد از شش ماه مسافرت در اواخر اکتبر همان سال به کره بازگشت. در ژانویه سال ۱۸۹۷، مین مجدداً به عنوان سفیر کره برای شرکت در روز شادی الماس ملکه ویکتوریا عازم اروپا شد. این سفرها در مورد ضرورت امروزی سازی به مین اطمینان بیشتری بخشید. مین بعد از بازگشت به کره به حامی فعال باشگاه آزادی تبدیل شده و توسط روزنامه وابسته به آن که استقلال ( Dongnip Sinmun 獨立 新聞 ) نام داشت مورد مصاحبه قرار گرفت.
ژاپن در هفدهم نوامبر سال ۱۹۰۵ موفق به تحمیل معاهده اولسا بر کره و قرار دادن کره به عنوان تحت الحمایه ژاپن شد. گفته می شود سه روز بعد از منعقد شدن معاهده که موضوع به گوش مین رسید، او چندین بار از هوش رفته و خون بالا آورد. مین و بسیاری دیگر از مقامات به پادشاه گوجونگ التماس کردند که معاهده را ملغی کرده و پنج مقام کره ای که آن را امضا نمودند و امروزه به صورت گسترده ای با نام ” پنج خائن اولسا ” ( Eulsa ojeok ) شناخته می شوند اعدام کند. اما تجدید نظر خواهی هایش با جبر ژاپنی ها ساکت شده و مین تصمیم گرفت تا به عنوان آخرین واکنش مقاومتی و اعتراضی توسط یک مقام وفادار خودکشی کند. مین در ۳۰ نوامبر سال ۱۹۰۵ گلوی خویش را برید. بعد از این مرگ، در جیب هایش پنج پیام یکسان به نمایندگان چین، بریتانیا کبیر، آمریکا، فرانسه، و آلمان در پشت کارت تلفنهای وی پیدا شدند که در آنها از آن قدرت ها خواسته شده بود تا شرایط صحیح داخل کره را تشخیص دهند. او همچنین یک پیام نهایی را مستقیماً به مردم کره نوشت که در آن قول داده بود تا هموطنانش را از عالم اموات یاری کند، با این شرط که آنها خواست و اراده خود را قوی تر نموده و دانش خود را در تلاشی همه جانبه برای ” احیای آزادی و استقلال ما ( کره ) ” به کار ببرند. "
