میلِه، ژان فرانْسوا (۱۸۱۴ـ۱۸۷۵)(Millet, Jean François)
تابلوی خوشه چینان، اثر ژان فرانسوا میله
(یا: میّه) نقاش فرانسوی. از سرآمدان مکتب باربیزون بود، منظره و صحنه هایی از زندگی روستایی را نقاشی می کرد. از دو اثر او با نام های آنگلوس (۱۸۵۹؛ موزۀ دورسه، پاریس)، و خوشه چینان (۱۸۵۷؛ لوور، پاریس)، در زمان حیاتش نسخه برداری های بسیاری شد. میله در خانواده ای روستایی در نورماندی به دنیا آمد، و در ۱۸۳۷ برای تحصیل به پاریس رفت. پس از تلاش بسیار برای گذران زندگی، با نقاشی از زنان چوپان و آبتنی کنندگان برهنه به شیوۀ ظریف و سادۀ قرن ۱۸، به ماهیت حقیقی هنر خود در پردۀ بوجار (۱۸۴۸) دست یافت. در ۱۸۴۹ با همسر دوم و خانواده اش در روستای باربیزون اقامت گزید، و در حالی که هنوز فقر دامنگیرش بود، خود را وقف خلق آثاری از زندگی روستایی کرد که آوازه اش را مرهون آن هاست، آثاری همچون دروگران (۱۸۵۴)، خوشه چینان و آنگلوس. میله هنرآموزی را در شربور آغاز کرد، و سپس با گرفتن بورس، راهی تحصیل در پاریس شد. به کارگاه دُلاروش رفت و همشاگردیِ دیاز و روسو، همراهان بعدی اش در باربیزون، شد. نخستین نمایشگاه آثار خود را در سالن ۱۸۴۰ برپا کرد. میله را از حیث اندوه حاکم بر آثارش، می توان واقع گرا شمرد، ولی گاه آثارش بیش از حد، اخلاقی یا عاطفی به نظر می رسند، چنان که بودلرِ نویسنده از میله انتقاد می کرد که می خواهد به هر قیمتی، چیزی به درونۀ شاعرانۀ موضوعاتش بیفزاید. نقاشی های رنگ روغنی میله گاه بی روح اند و بافتی آشفته دارند، اما توانایی های او به تمامی در آثار پاستلی، طراحی ها، و باسمه های تیزابی اش تجلّی یافته اند. میله به سبب آن که برای پیکره به اندازۀ منظره اهمیت قائل بود، با همکارانش در مکتب باربیزون تفاوت داشت. توانایی در القای هماهنگی بنیادین این دو، از دستاوردهای او برشمرده می شود.
تابلوی خوشه چینان، اثر ژان فرانسوا میله
(یا: میّه) نقاش فرانسوی. از سرآمدان مکتب باربیزون بود، منظره و صحنه هایی از زندگی روستایی را نقاشی می کرد. از دو اثر او با نام های آنگلوس (۱۸۵۹؛ موزۀ دورسه، پاریس)، و خوشه چینان (۱۸۵۷؛ لوور، پاریس)، در زمان حیاتش نسخه برداری های بسیاری شد. میله در خانواده ای روستایی در نورماندی به دنیا آمد، و در ۱۸۳۷ برای تحصیل به پاریس رفت. پس از تلاش بسیار برای گذران زندگی، با نقاشی از زنان چوپان و آبتنی کنندگان برهنه به شیوۀ ظریف و سادۀ قرن ۱۸، به ماهیت حقیقی هنر خود در پردۀ بوجار (۱۸۴۸) دست یافت. در ۱۸۴۹ با همسر دوم و خانواده اش در روستای باربیزون اقامت گزید، و در حالی که هنوز فقر دامنگیرش بود، خود را وقف خلق آثاری از زندگی روستایی کرد که آوازه اش را مرهون آن هاست، آثاری همچون دروگران (۱۸۵۴)، خوشه چینان و آنگلوس. میله هنرآموزی را در شربور آغاز کرد، و سپس با گرفتن بورس، راهی تحصیل در پاریس شد. به کارگاه دُلاروش رفت و همشاگردیِ دیاز و روسو، همراهان بعدی اش در باربیزون، شد. نخستین نمایشگاه آثار خود را در سالن ۱۸۴۰ برپا کرد. میله را از حیث اندوه حاکم بر آثارش، می توان واقع گرا شمرد، ولی گاه آثارش بیش از حد، اخلاقی یا عاطفی به نظر می رسند، چنان که بودلرِ نویسنده از میله انتقاد می کرد که می خواهد به هر قیمتی، چیزی به درونۀ شاعرانۀ موضوعاتش بیفزاید. نقاشی های رنگ روغنی میله گاه بی روح اند و بافتی آشفته دارند، اما توانایی های او به تمامی در آثار پاستلی، طراحی ها، و باسمه های تیزابی اش تجلّی یافته اند. میله به سبب آن که برای پیکره به اندازۀ منظره اهمیت قائل بود، با همکارانش در مکتب باربیزون تفاوت داشت. توانایی در القای هماهنگی بنیادین این دو، از دستاوردهای او برشمرده می شود.
wikijoo: میله،_ژان_فرانسوا_(۱۸۱۴ـ۱۸۷۵)