میلن ادوارد آرتور. میلْن، اِدوارد آرْتور (۱۸۹۶ـ۱۹۵۰)(Milne, Edward Arthur)
میلْن، اِدوارد آرْتور
اخترفیزیک دان و ریاضی دان انگلیسی. متناظر با نظریۀ نسبیت عام اینشتین،نظریه ای در نسبیت فرمول بندی کرد و آن را نسبیت سینماتیکی نامید. میلن کوشید تا ویژگی های عالم را براساس سینماتیک (حرکت شناسی اجسام) توضیح دهد و با استوارساختن نظریه اش بر مبنای فضای اقلیدسی و نظریۀ نسبیت خاص اینشتین موفق به فرمول بندی سامانه های کیهان شناسی نظری، دینامیک، و الکترودینامیک شد. همچنین، به نسبت آنچه از نظریۀ نسبیت عام حاصل می شود برآورد قابل قبول تری برای عمر کلی عالم (۱۰هزار میلیون سال) به دست داد. در هالِ یورکشر زاده شد و در کیمبریج درس خواند. در ۱۹۲۰، با سِمت دستیار مدیر «رصدخانۀ فیزیک خورشیدی» در کیمبریج مشغول به کار شد. سپس، در مقام استاد ریاضی کاربردی به دانشگاه منچستر رفت. از ۱۹۲۹ استاد ریاضی آکسفورد بود. از ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۹، تحقیقات خود را بر مسائل تعادل تابشی و جوّ ستاره ها متمرکز ساخت و توضیح بسیار روشنی از دنبالۀ طیفی، دماهای نورسپهری، و فشارهای آن ها عرضه کرد. از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۲، به ساختار ستاره ها پرداخت. نظرات او تا حد زیادی با نظرات ادینگتون و جینز تفاوت داشت. میلن اظهار نظر کرد که کاهش درخشندگی ممکن است منجر به رُمبش ستاره شود و این امر می تواند با تشکیل نواختر مرتبط باشد. برخی از نظریه های کیهان شناسی او با همکاری اخترفیزیک دان ایرلندی، ویلیام مک کر ی، ساخته شدند. از ۱۹۳۲ تا هنگام مرگ ناگهانی اش، درگیر مسائل نسبیت و کیهان شناسی بود. در جریان هر دو جنگ جهانی، به پژوهش در زمینۀ پرتاب شناسی و تعیین محل چشمه های صوتی پرداخت.
میلْن، اِدوارد آرْتور
اخترفیزیک دان و ریاضی دان انگلیسی. متناظر با نظریۀ نسبیت عام اینشتین،نظریه ای در نسبیت فرمول بندی کرد و آن را نسبیت سینماتیکی نامید. میلن کوشید تا ویژگی های عالم را براساس سینماتیک (حرکت شناسی اجسام) توضیح دهد و با استوارساختن نظریه اش بر مبنای فضای اقلیدسی و نظریۀ نسبیت خاص اینشتین موفق به فرمول بندی سامانه های کیهان شناسی نظری، دینامیک، و الکترودینامیک شد. همچنین، به نسبت آنچه از نظریۀ نسبیت عام حاصل می شود برآورد قابل قبول تری برای عمر کلی عالم (۱۰هزار میلیون سال) به دست داد. در هالِ یورکشر زاده شد و در کیمبریج درس خواند. در ۱۹۲۰، با سِمت دستیار مدیر «رصدخانۀ فیزیک خورشیدی» در کیمبریج مشغول به کار شد. سپس، در مقام استاد ریاضی کاربردی به دانشگاه منچستر رفت. از ۱۹۲۹ استاد ریاضی آکسفورد بود. از ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۹، تحقیقات خود را بر مسائل تعادل تابشی و جوّ ستاره ها متمرکز ساخت و توضیح بسیار روشنی از دنبالۀ طیفی، دماهای نورسپهری، و فشارهای آن ها عرضه کرد. از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۲، به ساختار ستاره ها پرداخت. نظرات او تا حد زیادی با نظرات ادینگتون و جینز تفاوت داشت. میلن اظهار نظر کرد که کاهش درخشندگی ممکن است منجر به رُمبش ستاره شود و این امر می تواند با تشکیل نواختر مرتبط باشد. برخی از نظریه های کیهان شناسی او با همکاری اخترفیزیک دان ایرلندی، ویلیام مک کر ی، ساخته شدند. از ۱۹۳۲ تا هنگام مرگ ناگهانی اش، درگیر مسائل نسبیت و کیهان شناسی بود. در جریان هر دو جنگ جهانی، به پژوهش در زمینۀ پرتاب شناسی و تعیین محل چشمه های صوتی پرداخت.
wikijoo: میلن،_ادوارد_آرتور_(۱۸۹۶ـ۱۹۵۰)