میلْتون، جان (۱۶۰۸ـ۱۶۷۴)(Milton, John)
میلْتون، جان
شاعر و نثرنویس انگلیسی. حماسۀ بهشت گمشده (۱۶۶۷) او یکی از نقاط عطف ادبیات انگلیسی است. اشعار اولیه اش، ازجمله کُموس (نمایشی منظوم اجراشده در ۱۶۳۴) ولیکیداس (یک مرثیه، ۱۶۳۸)، حاکی از استعداد غنایی عالی وی بودند. رسالات و آثار منثور زیادی نیز نوشت، ازجمله آریوپاگیتیکا (۱۶۴۴) که در مخالفت با سانسور مطبوعات است. از ۱۶۴۹ تا بازگشت چارلز دوم به سلطنت منشی لاتینی اولیور کرامول و شورای حکومتی بود. در چیپْسایدِ لندن به دنیا آمد و در مدرسۀ سنْت پل و کرایست کالجِ کیمبریج تحصیل کرد. شاعری دانشمند و مشتاق رسیدن به مرتبۀ حماسه سرایان کلاسیک بود و در الهیات دیدگاه های محکمی داشت. در زمینه های بحث انگیز جمهوری خواهی و حکومت کلیسا آثار منثوری منتشر کرد. سال های میانی عمرش صرف مسئلۀ پیوریتن ها و رساله نویسی شد، ازجمله آموزه و مقررات طلاق (۱۶۴۳)، که ممکن است بر پایۀ تجربه های خودش از نارضایتی در ازدواج باشد. میلتون بهشت گمشده و دنبالۀ نه چندان موفق آن، بهشت بازیافته (۱۶۷۱)، را هنگامی سرود که نابینا و در تهدید خطرات سیاسی (پس از بازگشت چارلز دوم به سلطنت) بود، همچنان که منظومۀ نمایشی شمشون پهلوان (۱۶۷۱) را در همین موقعیت سروده است. اشعار اولیۀ او از شور و سرزندگی سبک باروک، استفادۀ گسترده از صور خیال و وزن برخوردارند، در حالی که آثار سال های بعدش متین تر، و قالب شعر سپید مورد استفاده اش از نظر ترکیب شیوۀ بیان کلاسیک و انگلیسی سنجیده ترند. بهشت گمشده در «تأیید مشیت الهی و توجیه ازدست دادن بهشت خداوندی برای انسان است». میلتون آن گونه که از طریق تعریف و تفسیر دوبارۀ قراردادهای حماسی به برتری مکاشفۀ مسیحی در مقایسه باورهای مشرکان می پردازد، به پیروی از حماسۀ کلاسیک اعتنایی ندارد. نخستین شعر وی «در مرگ طفلی زیبا» (۱۶۲۶) بود که در مرگ نخستین کودک خواهرش سرود. اشعاری نیز که طی هفت سال اقامتش در کیمبریج سرود، عبارت اند از «دربارۀ بامداد ولادت مسیح» (۱۶۲۹)، «دربارۀ ختنه سوران مسیح»، «مصائب مسیح»، «دربارۀ صبح ماه مه» و «دربارۀ شکسپیر» (همه ۱۶۳۰)؛ و دو غزل «برای بلبل» و «دربارۀ رسیدن به بیست وسه سالگی». از ۱۶۳۲ شش سال در هورتون، نزدیک وینزر، اقامت گزید و به مطالعات گسترده ای پرداخت. در همین جا بود که اَلِگْرو و ایل پِنسروزو ۱۶۳۲، آرکادِس (۱۶۳۳)، کُموس و لیکیداس را سرود. در ۱۶۳۸ با سفر به ایتالیا و فرانسه آموزش خود را تکمیل کرد. اخبار درگیری قریب الوقوع بین شاه و پارلمان سال بعد وی را به انگلستان کشاند و بازگشتش را می توان پایان نخستین مرحله از مراحل سه گانۀ زندگی اش دانست. مرحلۀ اول، دورۀ آمادگی و اشعار اولیۀ اوست؛ مرحلۀ دوم، مرحلۀ بحث و مناقشه و نثرنویسی میلتون است؛ و مرحلۀ سوم، دورۀ گوشه گیری و اشعار سال های آخر زندگی اوست. میلتون عمیقاً به مسئلۀ پیوریتن ها متعهد بود و در آثارش نیز به آرمان های مذهبی و آزادی مدنی توجه داشت. پس از بازگشت به لندن، درگیر مباحثات و کارهای عملی شد که بیست سال تمام نیرویش را صرف آن ها کرد. آثار این دوره اش مشتمل اند بر اصلاح مقررات کلیسا در انگلستان (۱۶۴۱)، که برضد کلیسای اسقفی است؛ آثاری دربارۀ طلاق (آموزه و مقررات طلاق)، و آثاری دربارۀ سیاست در مسائل گوناگون، ازجمله رساله در باب آموزش و پرورش (۱۶۴۴)، آریوپاگیتیکا یا گفتاری در باب آزادی چاپ غیرمجاز (دفاعی پرشور از آزادی مطبوعات، که بزرگ ترین اثر منثور اوست)،دورۀ تصدی شاهان و قضات (۱۶۴۹) (در دفاع از اعدام چارلز اول)، و دفاع از ملت انگلستان (۱۶۵۰). دورۀ بازگشت، آغاز سومین و پربارترین دورۀ زندگی میلتون بود. حاصل کارش در این مرحله بهشت گمشده، بهشت بازیافته و شمشون پهلوان است. در بهشت بازیافته پایداری مسیح در برابر وسوسۀ شیطان در بیابان تصویر می شود؛ و شمشون پهلوان داستان شمشون را از اسارت در غزه تا ویرانی معبد بازگو می کند. میلتون، که دچار نابینایی و نقرس بود، پس از درگذشت در محراب کلیسای سنت جایلز لندن به خاک سپرده شد.
میلْتون، جان
شاعر و نثرنویس انگلیسی. حماسۀ بهشت گمشده (۱۶۶۷) او یکی از نقاط عطف ادبیات انگلیسی است. اشعار اولیه اش، ازجمله کُموس (نمایشی منظوم اجراشده در ۱۶۳۴) ولیکیداس (یک مرثیه، ۱۶۳۸)، حاکی از استعداد غنایی عالی وی بودند. رسالات و آثار منثور زیادی نیز نوشت، ازجمله آریوپاگیتیکا (۱۶۴۴) که در مخالفت با سانسور مطبوعات است. از ۱۶۴۹ تا بازگشت چارلز دوم به سلطنت منشی لاتینی اولیور کرامول و شورای حکومتی بود. در چیپْسایدِ لندن به دنیا آمد و در مدرسۀ سنْت پل و کرایست کالجِ کیمبریج تحصیل کرد. شاعری دانشمند و مشتاق رسیدن به مرتبۀ حماسه سرایان کلاسیک بود و در الهیات دیدگاه های محکمی داشت. در زمینه های بحث انگیز جمهوری خواهی و حکومت کلیسا آثار منثوری منتشر کرد. سال های میانی عمرش صرف مسئلۀ پیوریتن ها و رساله نویسی شد، ازجمله آموزه و مقررات طلاق (۱۶۴۳)، که ممکن است بر پایۀ تجربه های خودش از نارضایتی در ازدواج باشد. میلتون بهشت گمشده و دنبالۀ نه چندان موفق آن، بهشت بازیافته (۱۶۷۱)، را هنگامی سرود که نابینا و در تهدید خطرات سیاسی (پس از بازگشت چارلز دوم به سلطنت) بود، همچنان که منظومۀ نمایشی شمشون پهلوان (۱۶۷۱) را در همین موقعیت سروده است. اشعار اولیۀ او از شور و سرزندگی سبک باروک، استفادۀ گسترده از صور خیال و وزن برخوردارند، در حالی که آثار سال های بعدش متین تر، و قالب شعر سپید مورد استفاده اش از نظر ترکیب شیوۀ بیان کلاسیک و انگلیسی سنجیده ترند. بهشت گمشده در «تأیید مشیت الهی و توجیه ازدست دادن بهشت خداوندی برای انسان است». میلتون آن گونه که از طریق تعریف و تفسیر دوبارۀ قراردادهای حماسی به برتری مکاشفۀ مسیحی در مقایسه باورهای مشرکان می پردازد، به پیروی از حماسۀ کلاسیک اعتنایی ندارد. نخستین شعر وی «در مرگ طفلی زیبا» (۱۶۲۶) بود که در مرگ نخستین کودک خواهرش سرود. اشعاری نیز که طی هفت سال اقامتش در کیمبریج سرود، عبارت اند از «دربارۀ بامداد ولادت مسیح» (۱۶۲۹)، «دربارۀ ختنه سوران مسیح»، «مصائب مسیح»، «دربارۀ صبح ماه مه» و «دربارۀ شکسپیر» (همه ۱۶۳۰)؛ و دو غزل «برای بلبل» و «دربارۀ رسیدن به بیست وسه سالگی». از ۱۶۳۲ شش سال در هورتون، نزدیک وینزر، اقامت گزید و به مطالعات گسترده ای پرداخت. در همین جا بود که اَلِگْرو و ایل پِنسروزو ۱۶۳۲، آرکادِس (۱۶۳۳)، کُموس و لیکیداس را سرود. در ۱۶۳۸ با سفر به ایتالیا و فرانسه آموزش خود را تکمیل کرد. اخبار درگیری قریب الوقوع بین شاه و پارلمان سال بعد وی را به انگلستان کشاند و بازگشتش را می توان پایان نخستین مرحله از مراحل سه گانۀ زندگی اش دانست. مرحلۀ اول، دورۀ آمادگی و اشعار اولیۀ اوست؛ مرحلۀ دوم، مرحلۀ بحث و مناقشه و نثرنویسی میلتون است؛ و مرحلۀ سوم، دورۀ گوشه گیری و اشعار سال های آخر زندگی اوست. میلتون عمیقاً به مسئلۀ پیوریتن ها متعهد بود و در آثارش نیز به آرمان های مذهبی و آزادی مدنی توجه داشت. پس از بازگشت به لندن، درگیر مباحثات و کارهای عملی شد که بیست سال تمام نیرویش را صرف آن ها کرد. آثار این دوره اش مشتمل اند بر اصلاح مقررات کلیسا در انگلستان (۱۶۴۱)، که برضد کلیسای اسقفی است؛ آثاری دربارۀ طلاق (آموزه و مقررات طلاق)، و آثاری دربارۀ سیاست در مسائل گوناگون، ازجمله رساله در باب آموزش و پرورش (۱۶۴۴)، آریوپاگیتیکا یا گفتاری در باب آزادی چاپ غیرمجاز (دفاعی پرشور از آزادی مطبوعات، که بزرگ ترین اثر منثور اوست)،دورۀ تصدی شاهان و قضات (۱۶۴۹) (در دفاع از اعدام چارلز اول)، و دفاع از ملت انگلستان (۱۶۵۰). دورۀ بازگشت، آغاز سومین و پربارترین دورۀ زندگی میلتون بود. حاصل کارش در این مرحله بهشت گمشده، بهشت بازیافته و شمشون پهلوان است. در بهشت بازیافته پایداری مسیح در برابر وسوسۀ شیطان در بیابان تصویر می شود؛ و شمشون پهلوان داستان شمشون را از اسارت در غزه تا ویرانی معبد بازگو می کند. میلتون، که دچار نابینایی و نقرس بود، پس از درگذشت در محراب کلیسای سنت جایلز لندن به خاک سپرده شد.
wikijoo: میلتون،_جان_(۱۶۰۸ـ۱۶۷۴)