میلانیان، هرمز (تهران ۱۳۱۶ش)
میلانیان، هرمز
زبان شــناس، پژوهشـگر و فرهنگ نویس ایرانی؛ نخستین مدرس و استاد زبان شناسی عمومی مدرن در ایران، استاد زبان شناسی فارسی و ادبیات فارسی در دانشگاه سوربون جدید (پاریس ۲)، مدیر بخش مربوط به زبان شناسی فارسی و ادبیات فارسی دانشگاه سوربون (۱۹۷۹ـ۱۹۸۵)، و همکار ژیلبر لازار در تدوین فرهنگ فارسی ـ فرانسه. پس از طی دوره های ابتدایی و متوسطه، در ۱۳۳۴ش به دانشگاه تهران راه یافت و در ۱۳۳۷ در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی مدرک کارشناسی گرفت. سپس در ۱۳۳۹ برای ادامۀ تحصیل به فرانسه رفت و در ۱۳۴۴ پس از دریافت دانشنامۀ دکتری به ایران بازگشت و در بنیاد فرهنگ ایران به کار پرداخت و مسئول بخش تاریخ زبان فارسی این بنیاد شد. چندی بعد با موفقیت در امتحان استادیاری دانشگاه تهران، در بخش زبان شناسی همگانی گروه زبان شناسی دانشگاه تهران تدریس کرد و درضمن تا آغاز انقلاب ایران با فرهنگستان زبان آن زمان همکاری داشت و در امر واژه گزینی برای مفاهیم نوین در بسیاری از رشته های علوم اجتماعی و دیگر دانش ها سهیم بود. از ارزنده ترین خدمات او در زبان شناسی، نظارت بر ترجمۀ آثار کلاسیک زبان شناسی و رهبری پژوهش های نظام یافته بر روی متونی چون شاهنامه و مسائل نویی مانند آموزش زبان فارسی و بررسی نظام خط فارسی در قالب راهنمایی های رساله های دانشجویانش بود. پس از انقلاب به فرانسه رفت و به محض ورود به عنوان استاد مهمان در دانشگاه سوربن استخدام شد و پس از ژیلبر لازار مدت ها مدیریت بخش فارسی این دانشگاه را به عهده داشت. از آثار اوست: کهنه و نو در زبان فارسی؛ گسترش و تقویت فرهنگی زبان فارسی.
میلانیان، هرمز
زبان شــناس، پژوهشـگر و فرهنگ نویس ایرانی؛ نخستین مدرس و استاد زبان شناسی عمومی مدرن در ایران، استاد زبان شناسی فارسی و ادبیات فارسی در دانشگاه سوربون جدید (پاریس ۲)، مدیر بخش مربوط به زبان شناسی فارسی و ادبیات فارسی دانشگاه سوربون (۱۹۷۹ـ۱۹۸۵)، و همکار ژیلبر لازار در تدوین فرهنگ فارسی ـ فرانسه. پس از طی دوره های ابتدایی و متوسطه، در ۱۳۳۴ش به دانشگاه تهران راه یافت و در ۱۳۳۷ در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی مدرک کارشناسی گرفت. سپس در ۱۳۳۹ برای ادامۀ تحصیل به فرانسه رفت و در ۱۳۴۴ پس از دریافت دانشنامۀ دکتری به ایران بازگشت و در بنیاد فرهنگ ایران به کار پرداخت و مسئول بخش تاریخ زبان فارسی این بنیاد شد. چندی بعد با موفقیت در امتحان استادیاری دانشگاه تهران، در بخش زبان شناسی همگانی گروه زبان شناسی دانشگاه تهران تدریس کرد و درضمن تا آغاز انقلاب ایران با فرهنگستان زبان آن زمان همکاری داشت و در امر واژه گزینی برای مفاهیم نوین در بسیاری از رشته های علوم اجتماعی و دیگر دانش ها سهیم بود. از ارزنده ترین خدمات او در زبان شناسی، نظارت بر ترجمۀ آثار کلاسیک زبان شناسی و رهبری پژوهش های نظام یافته بر روی متونی چون شاهنامه و مسائل نویی مانند آموزش زبان فارسی و بررسی نظام خط فارسی در قالب راهنمایی های رساله های دانشجویانش بود. پس از انقلاب به فرانسه رفت و به محض ورود به عنوان استاد مهمان در دانشگاه سوربن استخدام شد و پس از ژیلبر لازار مدت ها مدیریت بخش فارسی این دانشگاه را به عهده داشت. از آثار اوست: کهنه و نو در زبان فارسی؛ گسترش و تقویت فرهنگی زبان فارسی.
wikijoo: میلانیان،_هرمز_(تهران_۱۳۱۶ش)