میشِل، هارْتْموت (۱۹۴۸)(Michel, Hartmut)
میشِل، هارْتْموت
متخصص آلمانی بیوشیمی. جایزه نوبل شیمی ۱۹۸۸ را، با روبرت هوبر و یوهان دیزن هوفر، به سبب تعیین ساختار مولکولیمراکز واکنش فتوسنتزی به دست آورد. میشل پروتئین غشای مرکز واکنش باکتری Rhodo pseudonas را متبلور کرد و هوبر این پروتئین را با تکنیک بلورشناسی با اشعۀ ایکس آنالیز کرد تا ساختار کلی پروتئین را به دست آورد. فتوسنتز در مراکز واکنش حفره های غشایی رخ می دهد. مشیل دریافت پروتئین های پیوندی غشاء در مراکز واکنش کلید اصلی فتوسنتزند. او این پروتئین را، که به صورت جزئی در آب حل می شد، با مولکولی متبلور کرد که یک انتهای آن هیدروفیلیک (آب دوست) و انتهای دیگر آن هیدروفوبیک (آب گریز) بود. بخش آب گریزِ غشاهای پروتئینی پیوندی تشکیل نمی داد، در حالی که بخش آب دوست برای پیوند با مولکول های آب آزاد بود و این پروتئین در آب حل می شد. مشیل در لودویگسبورگِ آلمان غربی زاده شد و در دانشگاه های واربورگ و مونیخ درس خواند. در مؤسسۀ بیوشیمی ماکس پلانک کار می کرد و در ۱۹۸۷، رئیس مؤسسۀ بیوفیزیک ماکس پلانکشد. یافته هایش را در کتاب تبلور پروتئین های غشایی آورده است.
میشِل، هارْتْموت
متخصص آلمانی بیوشیمی. جایزه نوبل شیمی ۱۹۸۸ را، با روبرت هوبر و یوهان دیزن هوفر، به سبب تعیین ساختار مولکولیمراکز واکنش فتوسنتزی به دست آورد. میشل پروتئین غشای مرکز واکنش باکتری Rhodo pseudonas را متبلور کرد و هوبر این پروتئین را با تکنیک بلورشناسی با اشعۀ ایکس آنالیز کرد تا ساختار کلی پروتئین را به دست آورد. فتوسنتز در مراکز واکنش حفره های غشایی رخ می دهد. مشیل دریافت پروتئین های پیوندی غشاء در مراکز واکنش کلید اصلی فتوسنتزند. او این پروتئین را، که به صورت جزئی در آب حل می شد، با مولکولی متبلور کرد که یک انتهای آن هیدروفیلیک (آب دوست) و انتهای دیگر آن هیدروفوبیک (آب گریز) بود. بخش آب گریزِ غشاهای پروتئینی پیوندی تشکیل نمی داد، در حالی که بخش آب دوست برای پیوند با مولکول های آب آزاد بود و این پروتئین در آب حل می شد. مشیل در لودویگسبورگِ آلمان غربی زاده شد و در دانشگاه های واربورگ و مونیخ درس خواند. در مؤسسۀ بیوشیمی ماکس پلانک کار می کرد و در ۱۹۸۷، رئیس مؤسسۀ بیوفیزیک ماکس پلانکشد. یافته هایش را در کتاب تبلور پروتئین های غشایی آورده است.
wikijoo: میشل،_هارتموت_(۱۹۴۸)